Iedere Punderman triatleet kan zich waarschijnlijk zijn eerste ervaring in de triatlon sport nog herinneren als de dag van gisteren, al ligt deze dag voor sommige al aardig wat jaren terug.  Op de zonovergoten 3de zaterdag in mei stond de ¼ triatlon van Weert op het programma. Door uiteenlopende redenen vielen er voor de start al een aantal mensen af waardoor uit eindelijk 4 man het Punderman trisuit in de middag aan trokken. Het team was een mooie mix van vers bloed, debutanten en mannen met meer ervaring. Dit bleek al voor de wedstrijd. Rick en ik waren wat eerder vertrokken om alvast de sfeer te proeven en het parcours wat te verkennen. Vervolgens sloeg de wat-heb-ik-waar-nodig-en-wat-een-hoop-spullen stress toe. We hadden alles rond de auto uitgestald en waren hier al een half uur wanhopig tussen door aan het lopen toen Wim en Martien in alle rust met een klein kratje en plastic zakje aan kwamen lopen. Na wat bruikbare tips togen we met vieren richting de transition-zone, de schijnbaar moderne benaming van de wisselzone.

Voor de race slaan de zenuwen goed toe en wat drentelend gekleed in wetsuit krijgen we in de haven nog een korte briefing: “jullie mogen nu het water in, zwem op naar de lijn en als de hoorn tweede keer klinkt vertrekken”. Doordat we wat links achter gepositioneerd waren bij de start hadden we niet heel veel last van de drukte. Het startschot had geklonken en we waren weg. Af en toe zongen de aanwijzingen van Jos en René nog door m’n hoofd. Verder naar buiten insteken, catch, doorhalen….voeten strekken voor minder weerstand. Mooi, veel geleerd van die mannen vanaf november en nu gewoon vol in de race! Zelfs 1 keer foul-play moeten toepassen op iemand die me maar af bleef snijden. Heen was met stroming mee en terug leek wel drie keer zo ver door de stroming tegen. Rick had als eerste de haven bereikt, Martien volgde als tweede en Wim en ik kwamen later uit het water.

Na een ietwat stuntelige wissel toch uiteindelijk de fiets op gekropen. Hartslag 180+, slik, hier gaat het iets te enthousiast. Even tandje terug en ritme terugpakken. Ondertussen gingen Rick en Martien al als ware tijdritkanonnen langs het kanaal te keer. Gemiddeldes van 37 km/h zijn er waar je mee thuis kunt komen heren! Respect. Wim heeft zonder dat ik het merkte ook mooi wat minuten goed gemaakt op de fiets en kruipt dichter bij mij. Onder weg werden we gepassioneerd aangemoedigd door René, Hetty incl. baby en ik meen nog iemand met fiets in Punderman tenue gespot te hebben.

De laatste wissel, helmpje af, fietsschoenen uit, loopschoenen aan en gaan. Dat is echt wel even omschakelen. Een lichte kramp in bovenbeen komt op, maar na iets temporiseren trok dit gelukkig weg. Onderweg tref je regelmatig de mede Pundermannen. Reactie Rick onderweg: man, wat zwaar. Martien liep goed, gefocust en leek wel in extase. En wie kwam mij daar voorbij gestiefeld, jawel onze Wim! Zelf had ik erg buikpijn van een gelletje dat ik genomen had. Dat viel echt helemaal verkeerd. Na wat 2x wat water aan te pakken herstelde ik en kon weer wat versnellen. Enigszins aangemoedigd door een mede-Punderman wiens naam ik even niet zal noemen kwam Wim weer langzaam in zicht. Op de laatste terugweg vroeg ik nog aan Wim bij passeren: Wat doen we, brengen we ‘m samen naar huis? Hij zei: Het is jouw eerste, dus ga er voor! Met nog een eindsprintje zag ik dat ik net onder de 2,5 uur kon komen. Super tevreden ben ik met deze tri-atletische ontmaagding. En ja, de eerste keer doet altijd een beetje pijn.

Na de finish hebben we nog een team-foto gemaakt en ’s avonds de resultaten op internet bekeken. Ik denk dat we de kleuren van de Punderman waardig verdedigd hebben. Als uitschieter Rick Struik met een 19e plek overall, eindtijd: 02:10:47! Martien met een mooie race eindigend op de 37ste plaats overall, eindtijd: 02:16:24. Zelf was ik uitgekomen op plek 81 met een tijd van 02:29:47 en vlak daarachter als 84ste Wim Driessen die het volbracht in 02:30:14.