Verslag: Hetty

De race om Wim B

Voor de meeste was het de laatste wedstrijd van het seizoen, voor mij de eerste.

Mijn mailbox werd weer overspoeld door mailtjes over hoe en wat.  De zenuwen begonnen weer toe te nemen. Het voelde al weer heel gewoon.

Vanuit de kerk in Asten vertrokken we (Wim B, Wim D, Henry K, Henry V, Jos V, Jos M, Eric, Petra en ik) via t KNaal naar Deil.  Onderweg werd er slap gezeverd over het verslag van Wim D. De Race tegen Wim B.  Om me in de strijd tussen de Wimmen te mengen sloot ik een weddenschap af met Wim D, dat ik Wim B wel zou verslaan. (voor een lekker ijs was het toch!)

Onderweg werden de wolken aardig donker en al voordat we in Deil aan kwamen viel  de regen met bakken uit de lucht. Onder de paraplu’s van Bert snelde we ons naar de kantine en daar werden we opgevrolijkt door een lekker stuk vlaai van Jos, die een jaartje ouder was. Voordat we de vlaai goed en wel op hadden, klaarde het op en kwam de zon tevoorschijn.  De loop spullen werden klaar gezet en we fietsten met zijn alle naar de zwemstart.

Wie zouden de strijd om de Wim winnen. Het zou moeilijk worden want naast eerder genoemde voordelen van Wim B  (verslag Wim D) mocht hij ditmaal onder zijn geluksnummer starten.

Twee uur, het startschot klonk, ondanks de enorme mensen massa kon ik Wim goed bijhouden, zij aan zij zwommen we twee rondes en kwamen we na 16.10 uit het water.

Tijdens de wissel werd ik overrompeld door mijn buurman’s sjaakie die ik pal voor mijn ogen had tijdens het uittrekken van mijn wetsuit. Helemaal gedesoriënteerd sprong ik op mijn fiets. Wim B profiteerde hiervan en ging er als een speer vandoor.

Na een ronde alleen maar te zijn ingehaald verdween langzamerhand dat beeld van mijn netvlies. En kon ik al genietend van de mooie omgeving nog 5 rondes zonder tegenwind doorfietsen. Nee Bert het waaide echt niet hard.

Tijdens het fietsen passeerde ik Jos M, die toch moeite bleek te hebben met fietsen, hij kwam er niet zonder schaafwonden vanaf.

Op het einde van de laatste ronde, in de verste verte geen Wim meer te zien, werd ik ingehaald door Henry V.  Een klein stukje kon ik hem volgen, maar hij ging uiteindelijk toch wat te snel. Al snel kwam de wisselzone en er restte mij nog 1 doel Voorbij Wim B te finishen.

Tijdens het lopen kwam Henry V. mij weer voorbij gespurt die toch duidelijk eerder in de wisselzone was dan ik. Je zou maar Verbugt heten dan heb je zo een paar minuten meer nodig tijdens de wissel. Ik zou een klacht indienen.

Al fluitend en genietend liep ik door de polder op jacht naar Wim de B.

Op het eind van de tweede ronde zag ik een mooi achterwerk van een punderman, In een sneltreinvaart sprinten ik erna toe. Maar wat bleek, het was niet Wim maar Eric.  Ik besloot hem voorbij te gaan anders kreeg ik aan de stok met Petra, die overigens ver voor Eric liep. Bij het ingaan van de vierde ronde en nog steeds geen Wimmen te zien, niet voor me maar ook niet achter me, begon ik het somber in te zien. Hoe kon ik, compleet uitgerust na een jaar sabbatical nou onder doen aan een uitgebluste punderman die bezig is aan zijn laatste wedstrijd van een zeer zwaar triathlon seizoen. Dit zou ik een heel jaar aan moeten horen. Maar bijna bij de laatste bocht zag ik Wim steeds dichter en dichter bij komen, geen spoorlijn meer die me nog kon tegenhouden. Nog een paar honderd meter voor de finish, ik kwam naast Wim, al sprintend gingen we onder aanmoediging van Bert en Jos V op de finish af. Het was een close finish, wie had er gewonnen. Al snel bleek uit de fotofinish wie de winnaar was.

Korte tijd na ons kwam Henry K. over de finish gevolgd door Jos V, Bert en Petra die als trio gezamenlijk over de eindstreep kwamen. Hun doel was ook bereikt finishen voor Eric. En zie daar 10 min. na ons kwam dan eindlijk Wim D aan gesjokt. Maar ja hij was wel ziek geweest. En ook Eric kwam ver na Petra over de streep, Eric vond het zo erg dat Petra niet meer bij hem in de auto mocht. En last but not least Jos M, die dit jaar geen rode lantaarn verdiende.

Het was een geweldige dag Pundermannen Bedankt.

Foto’s van het :

Zwemmen, Fietsen en Lopen

Uitslagen

Kwart Triathlon Veteranen

(Totaal 54 deelnemers bij de Heren veteranen)

Kwart Triathlon Dames

(Totaal 28 deelnemers bij de Dames)

Kwart Triathlon Trio’s

Verberne, Jos Someren
Damen, Bert Asten
Joosten, Petra Asten

(Totaal 35 deelnemers bij de Trio’s)

Verslag: Wim Driessen

Onder een mooie ochtendgloren vertrokken we met totaal 11 atleten naar de triathlon in het altijd zo rustieke Beesd, in het Land van Maas en Waal. Deze triathlon zit sinds enkele jaren in ons programma door de pr van Wim Breugelmans die aldaar zijn oorsprong van het leven heeft. We kwamen tesamen bij Els vanwaar we verdeeld in 4 auto’s onze weg vervolgden, volgeladen met fiets en toebehoren. Deze wedstrijd stond voor mij persoonlijk in het teken om eindelijk weer eens een keer voorbij Wim te finishen om onze tweestrijd geen obsessie te laten worden. Maar Wim had ogenschijnlijk dezelfde gedachte en liet geen enkel middel achterwege om de strijd in zijn voordeel uit te laten pakken. Zo werd ik bij het ophalen vriendelijk doch dringend verzocht vooraan plaats te nemen, terwijl Wilfred toch al eerder opgehaald was. Zo kwam ik dus vooraan zitten met mijn gezicht pal voor het hemelsbrede dashboard welke wegens defect steeds flikkerende getallen en cijfers liet zien die er totaal niet toe deden. Helemaal gedesoriënteerd kwam ik zo in Beesd aan waar ik even een onvoltooide toren meende te zien staan toen we via de linden langs de Hoofdstraat richting centrum reden. We maakten ons op voor de zwemstart in de Linge en aldaar werd door Sanne nog een groepsfoto geschoten voordat het echte werk ging beginnen. Mooi om te zien dat we goed vertegenwoordigd waren door de jongere garde in de personen van Bastin, Peter Maas en Rick Struik, terwijl wij oude van dagen nog eens een praatje maakten met enkele van de 3600 inwoners van Beesd, die de moeite hadden genomen de aanvang van de wedstrijd te volgen. Wim werd natuurlijk alom herkend en kreeg het ene na het andere schouderklopje, terwijl ik mijn grijze hersenmassa nog steeds niet allemaal op z ’n plek had zitten. Het water had een aangename temperatuur en enkel de weelderige plantengroei zorgde aan de zijkanten voor wat hinder. Het klassement na het zwemmen was niet anders dan verwacht, en ik was allang blijk dat ik Henri Koolen nog net zag wegfietsen, terwijl Jos Meeuws maar net voor mij de fiets opsprong, en Els nog moest volgen. Zwemmen blijft voor mij steeds een lastig karwei, maar daarna moet dan ook de inhaalwedstrijd beginnen. En zo haalde ik ook ditmaal weldra Jos in, met daarna nog  Eric, Wilfred en na enkele ronden pas Henri, die ondanks een matige voorbereiding een dijk van een wedstrijd reed. En juist toen ik meende ook Wim in het vizier te krijgen zag ik de suppoosten van de wedstrijd een gebaar naar elkaar maken en ging prompt de spoorlijn dicht die ons nog net scheidde van de binnenkomst in Beesd. Er stond mij niks anders te doen dan ongemakkelijk te wachten om vervolgens weer alles uit de kast te halen om opnieuw op snelheid te komen. Heeft me toch al gauw een minuutje gekost. De fiets werd netjes aangenomen in het park fermé en na een snelle wissel ging het lopen van start. De looproute bracht ons 2,5 km buiten het dorp om daarna om te keren en dus de overige deelnemers steeds in het zicht te houden, en dit dan 2 maal. Al direct kwam ik Rick tegen die opnieuw liet zien een toekomstige bedreiging te vormen voor de jarenlange koppositie van Rene Wijnen in onze club. Ook verbazend snel was Bastin, die onder een pseudoniem ( Ton van Empel ) deelnam en zowaar net buiten de prijzen viel bij de 40-plussers. 

Verslag: Sjaak Stevens.

Het zit er weer op, de koffer met van alles en nog wat half uitgepakt, weer terug in Noorwegen.

Deze week nog een beetje een paar halve dagen werken (veel staan), en de rest van de dag met de voeten omhoog op de bank en slapen .

Al waren de wedstrijd omstandigheden deze keer niet zo zwaar als die van vorig jaar, toch was het ook nu weer een hele toer, en dat merk ik zo ongeveer vanaf inclusief m’n knieën naar beneden tot in m’n voeten..
Alles daar voelt belast en moe..
En dan zitten er ook nog een paar wondjes op m’n enkel en zolen van m’n voet(ocharm)   .. geschaafd aan stenen onder het water oppervlak bij het inlopen van de zwemstart ..  Allemaal heel zielig en pijnlijk .

Dat ik zo’n arme ziel zou zijn was me van te voren al voorspelt door Moreg, bij wie we in het B&B verbleven..

Moreg McDonald, van wie we om de weg naar haar B&B te vinden, alleen maar naar Moreg moesten vragen, en niet naar McDonald,  ..’t halve dorp schijnt zo te heten ..(half Schotland)

“So what is it your gonna do then, your gonna swim in the loch?  Now that must be cold, you poor thing..!     At what time that is?    at 05.00am. ?!    you poor thing..!
And then you gonna go all cold and wet on a bike for 202k and after that run in the hills !?? …poor thing !!”

Ze zorgde zeer goed voor ons, elke dag een English breakfrist  en de eerste avond gingen we naar bed met een “wee whiskey”  ..een “wee” zijnde een kleintje, kan geen kwaad dacht ik, lekker gezellig, ..was genoeg voor een dubbele in een Nederlandse kroeg, nee bij haar kwamen we echt niks te kort .

Maar haar woorden dat ik een arme ziel was, zijn me tijdens de race nog wel een paar keer door ’t hoofd gegaan, op die momenten dat ze gewoon echt gelijk had..
Dat was o.a.bij het zwemmen, waar alle ingrediënten weer volop aanwezig waren, lekker koud water en een zee vol kwallen.
Daar op ’t laatste stukje zwemmen voorbij Shieldeig eiland naar de kant kreeg ik het zo koud dat m’n lippen zo stijf werden dat het ademhalen zonder water te drinken moeilijk werd en m’n slag langzaam langzamer begon te worden,  …ik dacht, behalve aan Moreg’s woorden, dat de lange tijd in ’t koude water zijn tol aan het opeisen was..   achteraf werd me verteld dat het op die plek gewoon echt veel kouder was !

Het zwemmen overigens was wederom tot een lengte van 3km ingekort omdat ’t water te koud was voor de volledige afstand,  ..niet zo koud overigens als vorig jaar, toen er ook nog eens flinke golven waren door de harde wind, en toen we het getijde tegen ons hadden..
Nee, deze keer was er eigenlijk niks om over te klagen, volgens de mening van een paar veteranen van afgelopen jaar..
En dat was er ook niet, behalve dan die kwallenzee  waar je doorheen moest..

Maar na dus de laatste worstelingen in ’t water doorstaan te hebben 0.1.15.13, werd ik door mijn inmiddels ervaren en geroutineerde verzorgers Rianne en Jorden, uit m’n zwemspul, in m’n fietsspul gewerkt, op de (gehuurde) fiets en weg….

Deze wissel ging in een tijd van 00.08.12 en dat inclucief een sanitaire stop (“ig moe piffe”.. kouwe lippen)  genoeg freten en een warme water kruik, god weet waarvandaan.. dus weg op 01.23.25 .

Hierna konden de verzorgers rustig de spullen bij elkaar rapen en in de auto leggen, om vervolgens het parcourse te volgen tot zo’n 50km , alwaar in een restaurant een ontbijt voor hen geregeld was door de organisatie.

Lekker relaxed en alle tijd, én het moderne internet, waarmee ze mijn positie via een(door een zekere SJAAK ook aan jullie bekendgemaakte) tracker in de gaten konden houden.

Alles onder controle , restaurantje  ontbijtje  internetje , geen probleem ..  alleen dan , dat dat puntje op internet eigenlijk niet zo snel ging als de gene die erbij hoorde..
Ik dus ! en Voilá  het is een feit,   ik ben sneller dan internet  !!  (dus niet wat anderen zeggen dat het systeem telkens moet updaten en daarom het puntje schokken voortbeweegt of zoiets)

Mijn verzorgers dus denkend dat ze op tijd naar buiten gaan om mij op te vangen, hebben me blijkbaar op ’n minuutje gemist..
En dan ga je denken,  ..hij komt zo.. hij komt niet.. nog effe wachten.. zou ie nog komen.. lekke band! ..is ie al voorbij?..
En terwijl mijn verzorgers van die gedachten zouden kunnen hebben, dacht ik, bij de volgende heuvel staan ze.. nee, dan een stukje verderop..nog niet.. en eigenlijk krijg je dan al snel door wat er aan de hand is en dat je maar een optie hebt .., doorfietse .. en hopen dat ’t voorraadje jells genoeg is tot ze me weer vinden..
En net op dat moment toen ik nog maar een jelletje te gaan had ,  waren ze er plotseling weer ,  dus uiteindelijk niks aan de hand en schijnt de zon weer volop, ik kreeg weer eten en had ondertussen een heel stuk door kunnen fietsen  ..op n’n gehuurde fiets..

Na de vele kilometers op diene gehuurde fiets, waarbij elk stukje slecht asfalt en bobbeltje, voort behoorlijk door m’n lijf dreunde, en dat is vooral ’t zitgedeelte, was ik wederom als de vorige jaren blij dat ik bij de tweede wisselzone aankwam (10.16.18) en van de fiets af kon om te gaan lopen..
Nog even fietskleren voor loopkleren verruilen en m’n verplichte rugzakje omdoen..   terwijl ik dat doe wordt ik zowat opgevreten door de “mitges ”  hele kleine mugjes die door hun massale aantal nog behoorlijk wat liters met zoete jells gevuld atletenbloed kunnen wegwerken met dit voor hen dorstige weer..    het enige wat hier tegen helpt is …LOPEN  !!

(wissel 00.08.09-T2 uit 10.24.27)

Het marathon gedeelte begint met zo’n 18km door de zogenaamde Coulin pass,  dat begint op de eerste 6a7 km met een klim gedeelte van zo’n 250m , waarna je vervolgens een heel lang gedeelte afdaalt de pass in, dat goed te lopen is..(voor n’n fitte mensch)
Uiteindelijk kom je na zo’n 18 km de pass uit en heb een check punt .
Als je hier bent binnen 11uur na de start, mag je je weg vervolgen over de hoge route van de berg “Beinn Eighe”  .
Je gaat dan over twee toppen,  de (hier komt ie) Spidean Coire nan Clach (993m) en de Ruadh-stac Mor (1010m)
Na de laatste ga je vrij snel een steile afdaling in, waarna je de rest behoorlijk geleidelijk afdaalt en ook een goed tempo kan gaan aanhouden zolang je goed uitkijkt en niet op je bek gaat(dat hier vrij makkelijk gebeurd) ..

Twee jaar geleden bij de eerste Celtman ben ik deze route ook gegaan, maar toen was de cut off tijd op het check punt 12 in plaats van 11uur.
Dit jaar was ik bij lange na niet zo goed, en dat wist ik van tevoren al ..  nu kwam ik na 12.35.15 op het check punt (02.10.48 in de Coulin pass) .. dat was nog mooi op tijd om de tweede cut off tijd te halen van 13 uur na de start, anders is ’t einde wedstrijd(al zijn ze niet zo streng en laten ze je nog best wel door als je maar fris genoeg bent)

Als je dus de 11 uur niet haalt, maar de 13 nog wel, dan mag je verder op de lage route, die loopt tussen de berg waar de eerste groep over gaat, en de berg Liathach die achter het dorp Torridon ligt, waar dus de finish is..  Het is in dit laatste gedeelte op beide routes verplicht een met z’n tweeën te zijn uit veiligheid, dus Jorden begeleid me hier, en samen lopen we dus een route om een berg, die overigens ook niet gemakkelijk is.

Het begin van de lage route is tevens het gedeelte waar de hoge route uit de berg in tegengestelde richting eindigt , we komen dus een hele tijd lopers tegen(die dus al de hele berg achter zich hebben), tot onze route naar links afdraait ..
Wij dus om de berg het terrein in, en de tegenliggers het terrein uit, het laatste stuk (7km ong.)op ’t asfalt naar t’ dorp

Na ook het nodige min op en neer klimwerk, wordt het pad na een paar uur meer een echt pad, en kunnen we wat in looppas doen, om uiteindelijk op ’t asfalt uit te komen richting ’t dorp,   

daar kom je al snel weer terug op zee niveau en zo bij de finish, alwaar we worden opgewacht door Rianne die ons samen met Moreg al een stuk tegemoet was gereden, …én een speciaal voor Celtman gebrouwen biertje..
Er bleek een CELTMAN biertje opgedoken te zijn, en bij navraag bleek het inderdaad op deze race geïnspireerd te zijn, dus snel sponsor gemaakt en wij een pilsje !!

(Eindtijd 16.54.10)

Na nog effe in het Community Centre gezeten te hebben, zijn we naar ons B&B gegaan waar we warm onthaalt werden door Moreg die een huiskamer vol met bezoek had, en na een Echte Douche konden we nog een “wee” whiskey naar binnen werken, en daardoor geholpen konden er nog wat sterke verhalen verteld om “hoe erg het allemaal was” om daarna te gaan rusten in een Echt Bed..
Volgende dag na een Echt Engels Ontbijt, weer terug naar de Community Hall voor de winnaars ceremonie en de groepsfoto..

De rest van de dag nog wat de toerist uitgehangen, Nederland-Mexico voetbal gekeken, en daarna nog uit gaan eten.
De volgende dag vertrok ’t hele Celtman circus van organisatoren, helpers, en zo’n 200 atleten  plus ten minste een begeleider per atleet maar vaak meer.., weer uit Torridon in alle windrichtingen, het dorp in rust achterlatend..

Ook wij zijn weer huiswaarts, Rianne en Jorden naar Nederland en ik naar ’t noorden..  Alles doet weer pijn en het was weer flink genieten !

SLOANSH