Verslag: Rene Wijnen
In 2013 werd voor de eerste keer een (kwart) triathlon in Maastricht afgewerkt. Het was een spectaculair parcours met 6 beklimmingen van de Zonneberg/Pieterberg en een finish in het stadspark. Door de enthousiaste verhalen waren er behoorlijk wat Pundermannen die al vroeg ingeschreven hadden voor de editie van 2014. Tijdens het seizoen hoorde we geluiden dat het parcours drastisch aangepast zou worden. Het hoe en waarom bleef lang onduidelijk. Pas 3 weken voor de start kwam er meer duidelijkheid. De wedstrijd werd van zondag naar zaterdag verplaatst en de start zou om 9:00 ’s morgens plaats vinden. Voor een aantal Pundermannen  was dit een reden om af te zien van een start. Helaas kwam er daardoor ook geen nieuw duel tussen de uittreden clubkampioen Wim D en de nieuwe Wim B. Wim D had verplichtingen op de kermis zei hij? Maar de wedstrijd was verzet naar zaterdag Wim!
Bart kwam ook in de knoei met de aangepaste tijd, maar was net op tijd terug van vakantie om mee te doen.  Na een korte nachtrust stond Wim Breugelmans om 6:10 bij hem voor de deur. Met zijn drieën gingen we op weg naar Maastricht.
Onderweg werd de schamele voorinformatie doorgenomen. Jammer dat het parcours aangepast was, maar we maken het er best van.
In Asten regende het nog ligt, maar voorbij Maasbracht trok de hemel al open. Het zou een warme dag worden. Gelukkig dat we zo vroeg moesten starten:)
In Maastricht aangekomen parkeerde we de auto bij het provinciehuis. De spullen gepakt en met de fiets naar de 2km verderop gelegen start/finish.
Ten op zichte van vorig jaar waren de start, beide wissels en de finish op dezelfde plaats. Een eerste positieve verbetering. De tweede was dat de kantine open was, en dienst deed als inschrijfburo. Volop goede WC’s aanwezig etc.
In het parc ferme aangekomen de spullen op zijn plaats gelegd, en op verkenning hoe de wissels verlopen. Eh, geen idee. Dan maar naar de jury van de NTB die al vroeg aanwezig was. Geen idee zegt de jury. Dat wordt improviseren vandaag!
Inmiddels werkt de omroepinstallatie en krijgen we als eerste te horen waarom het improviseren wordt vandaag. De organisatie heeft tot het laatst toe met de gemeente Maastricht onderhandeld over het parcours. Eigenlijk wilde ze de wedstrijd aflassen, maar door de grote hoeveelheid aanmelding hebben ze toch een wedstrijd in elkaar gezet.
De jury heeft inmiddels de knoop doorgehakt, en loopt iedereen persoonlijk langs om uitleg over de wissels te geven. Wij gaan met zijn drieën naar het water om even in te zwemmen. Omdat de jury teveel over moet nemen van de organisatie, valt de wedstrijd-briefing in het water. In het water is er daarom onduidelijkheid over de route.  We zwemmen er wel achteraan is een veel gehoorde opmerking. Zoiezo is de sfeer tussen de atleten heel goed. Iedereen snapt wel dat het voor de organisatie lastig was en is.
10 minuten te laat valt alsnog het startschot (toeter). Na een lastig begin met veel mensen op een hoopje, komt ik toch in een ritme. Ik heb niet het gevoel dat het geweldig gaat, maar kan toch aardig door zwemmen. Na 2 lange rondes, kom ik net onder de 27 minuten op de kant. Parcours leek me te lang. Andere beamen dat later. Als ik in het parc ferme aankom, zie ik dat Bart al bijna klaar is met omkleden. Â Hij is een stuk voor me uit het water gekomen. Nadat ik me omgekleed heb, zie ik dat Bart nog steeds bijna klaar is met omkleden. Wat een klote wissel zeg hij zelf daar later over.
Ik begin dus toch als eerste Punderman aan het fietsparcours. Dat parcours bestaat uit een rondje van ongeveer 4,7km met daarin 14 bochten. In totaal moeten we 8 rondjes afleggen. Dus iets van 112 bochten. Een langzaam parcours zou je zeggen.
Niets is minder waar. De bochten zijn talrijk, maar lopen best goed. Op het lange open rechte stuk hebben we het beetje wind in de rug. Lekker fietsen dus.
Na 1 ronde kom ik al tussen gedubbelde. Dat is af en toe lastig in de bochten. Niet iedereen wil op snelheid door een bocht.
Na een paar ronden kijk ik eens hoe hard het gaat. gemiddeld 37,4 Km/h. Whoaw, das lang geleden dat ik dat heb gekund. De moraal steigt. In de 7e ronde zie ik Bart weer. Met hem gaat het prima roept hij.
Als ik op de route terug naar het parc ferme fiets, check ik nog eens mijn gemiddelde snelheid: 37,6 Km/h. Waar dat trainen voor een ploegentijdrit al niet goed voor is.
Snel gewisseld naar het lopen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Het is al 3 maanden geleden dat ik verder dan 5 km heb kunnen hardlopen.
Al snel voel ik dat je dat niet zo maar verleert. Er zijn nog niet zo veel atleten aan het lopen, en door een stuk op en neer parcours, kan ik een inschatting maken hoe ik in de wedstrijd lig. Er zijn weinig oude mannen voor me. Na het keerpunt, lopen we langs de maas terug. Mooi parcours. Op de terugweg, kom ik Wim tegen. Hij is Bart tijdens het fietsen voorbij gegaan, een loopt een solide 10km.
Na 1 ronde snel aan de jury gevraagd welke kant ik op moet. Rechtdoor zeggen ze. Ik dacht dat in de schaarse voorinformatie iets anders stond. Maar ja, de jury beslist.
Ook de 2e ronde kan ik een goed tempo aanhouden. Op het eind zie ik Bart voor me lopen. Hoe vervelend voor Bart, voor mij is het een stimulans om het tempo hoog te houden.
Ik finish na een 2 uur en 13 minuten. Even aan de jury vragen of er ook prijzen zijn voor 50+. Weten we niet, krijg ik als antwoord.
Na de finish is er volop gelegenheid om de verloren energie bij te tanken. Drinken krentenbollen, yoghurt, en natuurlijk Limburgse vlaai.
Na een goeie 20 minuten komt Wim over de finish. Hij heeft Bart achter zich gelaten.
Bart komt 3 minuten later over de finish. Moe van de vakantie en ook wel een beetje van de wedstrijd.
Nog even wachten op de prijsuitreiking. En ja hoor, er zijn ook prijzen voor de 50+ categorie. En daarin wordt ik eerste. Ik win een extra medaille en een (hele lekkere) Limburgse vlaai.
Algehele indruk van de wedstrijd: Hele leuke wedstrijd, en ik hoop dat ze volgend jaar weer de heuvels gaan opzoeken.
