Verslag: Sjaak Stevens.

Het zit er weer op, de koffer met van alles en nog wat half uitgepakt, weer terug in Noorwegen.

Deze week nog een beetje een paar halve dagen werken (veel staan), en de rest van de dag met de voeten omhoog op de bank en slapen .

Al waren de wedstrijd omstandigheden deze keer niet zo zwaar als die van vorig jaar, toch was het ook nu weer een hele toer, en dat merk ik zo ongeveer vanaf inclusief m’n knieën naar beneden tot in m’n voeten..
Alles daar voelt belast en moe..
En dan zitten er ook nog een paar wondjes op m’n enkel en zolen van m’n voet(ocharm)   .. geschaafd aan stenen onder het water oppervlak bij het inlopen van de zwemstart ..  Allemaal heel zielig en pijnlijk .

Dat ik zo’n arme ziel zou zijn was me van te voren al voorspelt door Moreg, bij wie we in het B&B verbleven..

Moreg McDonald, van wie we om de weg naar haar B&B te vinden, alleen maar naar Moreg moesten vragen, en niet naar McDonald,  ..’t halve dorp schijnt zo te heten ..(half Schotland)

“So what is it your gonna do then, your gonna swim in the loch?  Now that must be cold, you poor thing..!     At what time that is?    at 05.00am. ?!    you poor thing..!
And then you gonna go all cold and wet on a bike for 202k and after that run in the hills !?? …poor thing !!”

Ze zorgde zeer goed voor ons, elke dag een English breakfrist  en de eerste avond gingen we naar bed met een “wee whiskey”  ..een “wee” zijnde een kleintje, kan geen kwaad dacht ik, lekker gezellig, ..was genoeg voor een dubbele in een Nederlandse kroeg, nee bij haar kwamen we echt niks te kort .

Maar haar woorden dat ik een arme ziel was, zijn me tijdens de race nog wel een paar keer door ’t hoofd gegaan, op die momenten dat ze gewoon echt gelijk had..
Dat was o.a.bij het zwemmen, waar alle ingrediënten weer volop aanwezig waren, lekker koud water en een zee vol kwallen.
Daar op ’t laatste stukje zwemmen voorbij Shieldeig eiland naar de kant kreeg ik het zo koud dat m’n lippen zo stijf werden dat het ademhalen zonder water te drinken moeilijk werd en m’n slag langzaam langzamer begon te worden,  …ik dacht, behalve aan Moreg’s woorden, dat de lange tijd in ’t koude water zijn tol aan het opeisen was..   achteraf werd me verteld dat het op die plek gewoon echt veel kouder was !

Het zwemmen overigens was wederom tot een lengte van 3km ingekort omdat ’t water te koud was voor de volledige afstand,  ..niet zo koud overigens als vorig jaar, toen er ook nog eens flinke golven waren door de harde wind, en toen we het getijde tegen ons hadden..
Nee, deze keer was er eigenlijk niks om over te klagen, volgens de mening van een paar veteranen van afgelopen jaar..
En dat was er ook niet, behalve dan die kwallenzee  waar je doorheen moest..

Maar na dus de laatste worstelingen in ’t water doorstaan te hebben 0.1.15.13, werd ik door mijn inmiddels ervaren en geroutineerde verzorgers Rianne en Jorden, uit m’n zwemspul, in m’n fietsspul gewerkt, op de (gehuurde) fiets en weg….

Deze wissel ging in een tijd van 00.08.12 en dat inclucief een sanitaire stop (“ig moe piffe”.. kouwe lippen)  genoeg freten en een warme water kruik, god weet waarvandaan.. dus weg op 01.23.25 .

Hierna konden de verzorgers rustig de spullen bij elkaar rapen en in de auto leggen, om vervolgens het parcourse te volgen tot zo’n 50km , alwaar in een restaurant een ontbijt voor hen geregeld was door de organisatie.

Lekker relaxed en alle tijd, én het moderne internet, waarmee ze mijn positie via een(door een zekere SJAAK ook aan jullie bekendgemaakte) tracker in de gaten konden houden.

Alles onder controle , restaurantje  ontbijtje  internetje , geen probleem ..  alleen dan , dat dat puntje op internet eigenlijk niet zo snel ging als de gene die erbij hoorde..
Ik dus ! en Voilá  het is een feit,   ik ben sneller dan internet  !!  (dus niet wat anderen zeggen dat het systeem telkens moet updaten en daarom het puntje schokken voortbeweegt of zoiets)

Mijn verzorgers dus denkend dat ze op tijd naar buiten gaan om mij op te vangen, hebben me blijkbaar op ’n minuutje gemist..
En dan ga je denken,  ..hij komt zo.. hij komt niet.. nog effe wachten.. zou ie nog komen.. lekke band! ..is ie al voorbij?..
En terwijl mijn verzorgers van die gedachten zouden kunnen hebben, dacht ik, bij de volgende heuvel staan ze.. nee, dan een stukje verderop..nog niet.. en eigenlijk krijg je dan al snel door wat er aan de hand is en dat je maar een optie hebt .., doorfietse .. en hopen dat ’t voorraadje jells genoeg is tot ze me weer vinden..
En net op dat moment toen ik nog maar een jelletje te gaan had ,  waren ze er plotseling weer ,  dus uiteindelijk niks aan de hand en schijnt de zon weer volop, ik kreeg weer eten en had ondertussen een heel stuk door kunnen fietsen  ..op n’n gehuurde fiets..

Na de vele kilometers op diene gehuurde fiets, waarbij elk stukje slecht asfalt en bobbeltje, voort behoorlijk door m’n lijf dreunde, en dat is vooral ’t zitgedeelte, was ik wederom als de vorige jaren blij dat ik bij de tweede wisselzone aankwam (10.16.18) en van de fiets af kon om te gaan lopen..
Nog even fietskleren voor loopkleren verruilen en m’n verplichte rugzakje omdoen..   terwijl ik dat doe wordt ik zowat opgevreten door de “mitges ”  hele kleine mugjes die door hun massale aantal nog behoorlijk wat liters met zoete jells gevuld atletenbloed kunnen wegwerken met dit voor hen dorstige weer..    het enige wat hier tegen helpt is …LOPEN  !!

(wissel 00.08.09-T2 uit 10.24.27)

Het marathon gedeelte begint met zo’n 18km door de zogenaamde Coulin pass,  dat begint op de eerste 6a7 km met een klim gedeelte van zo’n 250m , waarna je vervolgens een heel lang gedeelte afdaalt de pass in, dat goed te lopen is..(voor n’n fitte mensch)
Uiteindelijk kom je na zo’n 18 km de pass uit en heb een check punt .
Als je hier bent binnen 11uur na de start, mag je je weg vervolgen over de hoge route van de berg “Beinn Eighe”  .
Je gaat dan over twee toppen,  de (hier komt ie) Spidean Coire nan Clach (993m) en de Ruadh-stac Mor (1010m)
Na de laatste ga je vrij snel een steile afdaling in, waarna je de rest behoorlijk geleidelijk afdaalt en ook een goed tempo kan gaan aanhouden zolang je goed uitkijkt en niet op je bek gaat(dat hier vrij makkelijk gebeurd) ..

Twee jaar geleden bij de eerste Celtman ben ik deze route ook gegaan, maar toen was de cut off tijd op het check punt 12 in plaats van 11uur.
Dit jaar was ik bij lange na niet zo goed, en dat wist ik van tevoren al ..  nu kwam ik na 12.35.15 op het check punt (02.10.48 in de Coulin pass) .. dat was nog mooi op tijd om de tweede cut off tijd te halen van 13 uur na de start, anders is ’t einde wedstrijd(al zijn ze niet zo streng en laten ze je nog best wel door als je maar fris genoeg bent)

Als je dus de 11 uur niet haalt, maar de 13 nog wel, dan mag je verder op de lage route, die loopt tussen de berg waar de eerste groep over gaat, en de berg Liathach die achter het dorp Torridon ligt, waar dus de finish is..  Het is in dit laatste gedeelte op beide routes verplicht een met z’n tweeën te zijn uit veiligheid, dus Jorden begeleid me hier, en samen lopen we dus een route om een berg, die overigens ook niet gemakkelijk is.

Het begin van de lage route is tevens het gedeelte waar de hoge route uit de berg in tegengestelde richting eindigt , we komen dus een hele tijd lopers tegen(die dus al de hele berg achter zich hebben), tot onze route naar links afdraait ..
Wij dus om de berg het terrein in, en de tegenliggers het terrein uit, het laatste stuk (7km ong.)op ’t asfalt naar t’ dorp

Na ook het nodige min op en neer klimwerk, wordt het pad na een paar uur meer een echt pad, en kunnen we wat in looppas doen, om uiteindelijk op ’t asfalt uit te komen richting ’t dorp,   

daar kom je al snel weer terug op zee niveau en zo bij de finish, alwaar we worden opgewacht door Rianne die ons samen met Moreg al een stuk tegemoet was gereden, …én een speciaal voor Celtman gebrouwen biertje..
Er bleek een CELTMAN biertje opgedoken te zijn, en bij navraag bleek het inderdaad op deze race geïnspireerd te zijn, dus snel sponsor gemaakt en wij een pilsje !!

(Eindtijd 16.54.10)

Na nog effe in het Community Centre gezeten te hebben, zijn we naar ons B&B gegaan waar we warm onthaalt werden door Moreg die een huiskamer vol met bezoek had, en na een Echte Douche konden we nog een “wee” whiskey naar binnen werken, en daardoor geholpen konden er nog wat sterke verhalen verteld om “hoe erg het allemaal was” om daarna te gaan rusten in een Echt Bed..
Volgende dag na een Echt Engels Ontbijt, weer terug naar de Community Hall voor de winnaars ceremonie en de groepsfoto..

De rest van de dag nog wat de toerist uitgehangen, Nederland-Mexico voetbal gekeken, en daarna nog uit gaan eten.
De volgende dag vertrok ’t hele Celtman circus van organisatoren, helpers, en zo’n 200 atleten  plus ten minste een begeleider per atleet maar vaak meer.., weer uit Torridon in alle windrichtingen, het dorp in rust achterlatend..

Ook wij zijn weer huiswaarts, Rianne en Jorden naar Nederland en ik naar ’t noorden..  Alles doet weer pijn en het was weer flink genieten !

SLOANSH