Verslag Wim Driessen.
De weg naar de hele triatlon…….of toch (nog) niet!!
8 september 2018, ik kom rond half 3 over de finish bij mijn 2-de achtereenvolgende halve triatlon van Almere en merk dat ik slechts 1 minuut sneller ben dan een jaar eerder en bovendien mijn streeftijd van net onder de 6 uur weer niet gehaald heb, 3 minuten te lang! En dat terwijl ik meende juist zoveel tijd te hebben gestoken in nuttige trainingen gedurende de aanloop ernaartoe, vooral door de vele looptrainingen met mijn maatje Wim op weg naar huis na het zwemmen in Berkendonk. En juist bij het lopen leverde ik weer teveel tijd in en kreeg ik bovendien veel ongemak aan mijn linkerbeen wat volgens de masseur aldaar kwam door mijn disbalans op deze discipline. Toen al!
Terwijl de weken erna vooral de vele complimenten en de feestvreugde door het volbrengen van de hele afstand door Michiel en Ton de aandacht vroegen ging ik me later toch afvragen hoe nu verder. Ik had immers met Wim Breugelmans al de afspraak gemaakt om in 2020 deel te nemen aan een hele triatlon omdat hij immers in dat jaar de gezegende leeftijd van 60 jaar zou bereiken en dus in een andere leeftijdsklasse beoordeeld zou worden en we dan bovendien een heel jaar extra hadden om ons op onze eigen manier zo goed mogelijk voor te bereiden op die grote uitdaging die toch eens moest geschiedden!
23 oktober 2018 brak er om 8.15 uur brand uit in de biggenstal waarin ik op dat moment aan het werk was. Omdat ik dit bedrijf in mijn eentje verzorg was er ook deze keer niemand anders aanwezig en werd ik door een enorme knal gewaarschuwd voor het gevaar dat al gaande was. Met de explosie viel ook alle voeding van elektriciteit weg en moest ik me in het donker zo snel mogelijk naar buiten veilig stellen. ( misschien werd hier wel de basis gelegd voor mijn snellere looptijden in de rest van het seizoen ) Het dak van 1 van de 2 stallen was al meteen in rook gehuld en het duurde dan ook niet lang of alles stond in lichterlaaie. De gealarmeerde brandweer en politie waren er in no time, maar redding van de 4000 dieren in deze stal was al meteen uitgesloten door de grote rookontwikkeling en de enorme vuurhitte. De prioriteit ging dan ook naar het redden van de linkse stal om deze dieren in elk geval in leven te kunnen houden, wat aan het einde van de dag ook gelukt was. Door het uitvallen van alle elektriciteit konden deze biggen ook niet langer hier gehuisvest blijven en dus werden de volgende dag alle nog levende dieren verkocht en lag het bedrijf leeg ter inspectie van brandweer, politie en verzekering en alle bureaucratie die nog zou volgen! En was ik mijn dagelijkse invulling aan passie kwijt!!
Even eerder had Emilie aangekondigd een core-training te willen gaan verzorgen van 20 weken lang, voorafgaand aan de reguliere zwemtraining op donderdagavond. Dit was kaasje voor mij om mijn disbalans te verbeteren en zo volgde ik maandenlang met veel genoegen de aanwijzingen van Emilie en meende er al snel resultaat mee te boeken. Daar kwam nog het voordeel bij dat ik me samen met Hetty was gaan voorbereiden voor de halve marathon in Sint Antonis die in maart 2019 gelopen zou gaan worden. Dit al ter voorbereiding van die hele triatlon van 2020. Ik wilde er nl. zeker van zijn dat het looponderdeel geen lijdensweg zou worden en had aan Hetty een geweldige haas die mijn motor steeds meer inhoud gaf. Omdat ik al enige tijd op halve kracht werkzaam was op het basisbedrijf van mijn baas en het geluk had dat Hetty af en toe inschikte kon ik mijn trainingen steeds verder uitbreiden om uiteindelijk prima in vorm te zijn voor de halve.
17 maart 2019 stond de halve marathon van Sint Antonis op het programma waaraan we oorspronkelijk met z´n vijven zouden deelnemen. Echter, Jos Meeuws en Wim Breugelmans werden door blessures verrast en haakten af. Harold had voor zijn eigen voorbereiding veel te weinig kunnen trainen maar liet zijn karakter spreken en liep de afstand in zijn eigen tempo netjes uit. Hetty en ik bleven zoals afgesproken samen lopen en noteerden een nette eindtijd van ruim 1.50. Ik was vooral blij en verheugd dat dit vrij soepel was gegaan terwijl voor Hetty de laatste kilometers zwaar waren maar hierbij ook haar wilskracht weer uitkomst bood en zij vanaf nu weer alle tijd in haar werk kon steken.
Dat werk, en vooral de voldoening daaruit, miste ik al enige tijd en nu de focus van de halve marathon voorbij was merkten mijn vrouw en kinderen steeds vaker de onrust in mij op omdat ik mijn ei niet kwijt kon. Het werk op het basisbedrijf bestond immers vooral uit het inlopen van achterstallig onderhoud en het invullen van de verlofdagen van de 5 werknemers aldaar waarbij ik geen initiatieven kon ontplooien. Ik kon lanterfantend mijn werk doen terwijl het voor mij juist altijd een uitdaging was om werk van 7 uur in 5 uur klaar te krijgen, wat meestal met een strikte voorbereiding ook wel lukte. Ik hield elke dag energie over en wist daar niet altijd even goed mee om te gaan, en dus ging ik steeds vaker bijna uit verveling de deur uit om een loop- of fietstraining te doen. Zo kon ik op mijn verjaardag zomaar een 2 uur durende bostraining afwerken, hemels gewoon! Hetty was al afgehaakt en mijn andere maatje Wim worstelde met een goeie balans tussen werk en vrije tijd. En dus moest ik er alleen voor gaan.
4 juni 2019 gingen we zoals gewoonlijk op dinsdagavond ter voorbereiding van het nieuwe seizoen met verschillende mensen zwemmen in Berkendonk en kwam het gesprek na afloop op het onderwerp welke wedstrijden we allemaal nog in petto hadden. Toen ik vertelde van mijn planning om dit jaar nog een hele marathon te doen in oktober om daarna in 2020 een hele triatlon te kiezen maakte Eddy de opmerking waarom ik niet nu al voor die hele triatlon zou gaan. Ik had voorlopig immers nog tijd over, was goed in conditie, was met mijn marathonschema al een heel eind op weg en moest maar afwachten of en wie er volgend jaar dezelfde keuze zou maken. Eenmaal thuis gekomen heb ik met Rian dat voorstel besproken en waren we er samen snel uit dat dat zo´n gek idee niet was. Rian was allang blij dat iets mijn onrust zou beteugelen! We kropen samen achter de laptop om ter bekijken welke wedstrijd in dit plaatje paste en kwamen direct uit bij de Gelremen op 24 augustus. Een jonge hele triatlon in de omgeving van Arnhem en Nijmegen die bovendien nog goed betaalbaar was en met maximaal 200 deelnemers niet al te massaal zou zijn. En met enkel bondgenoten die ook voor de hele afstand gingen. Dus geen gedoe met inmenging van een veel snellere groep van de halve afstand, zoals Ton dat in Almere als zo vervelend had ervaren.
16 juni stond de kwart triatlon van Rosmalen op de kalender die nu met een andere intentie beleefd zou gaan worden. Alles zou vanaf nu immers in het teken moeten staan van de voorbereiding voor de Gelremen. Daarom nam ik deze wedstrijd de gelegenheid om een tip van Rene Wijnen in de praktijk te brengen, nl in het water de eerste 100 meter hard weg te zwemmen van iedereen om dan op je eigen tempo in alle rust verder te zwemmen. Dat heb ik geweten! Na 100 meter zwoegen en ploeteren om in ademnood mijn positie te beoordelen bleek ik tussen talloze armen en benen klem te zitten en kwam de eerstvolgende 100 meter niet meer in mijn slag en zag links van me Harold in eenzelfde situatie gevangen zitten.( dezelfde badmeester? ) Conclusie, een zwemtijd die 2 minuten langzamer was dan normaliter. En dus maar weer gewoon je plekje kennen en netjes achter aansluiten!
30 juni deden we met een grote groep in Nuenen mee en hierbij wilde ik de overgang fietsen-lopen speciale aandacht schenken om zo fris mogelijk het laatste onderdeel te volbrengen. Maar getriggerd door het snelle fietsen van mijn collega´s ( met name Henri Koolen ) liet ik me toch weer verleiden ook hierin voluit te gaan en voelde ik bij het lopen al meteen pijn in mijn linkerheup waar ik al enkele dagen langer last van had. Een kwetsure die me lange tijd geleden als inwoner van het Limburgse Grashoek al een tijdje aan de kant hield. Zeer waarschijnlijk ook nu weer door overbelasting vanwege de vele trainingen die ik elke week deed. Ik voltooide de wedstrijd met voelbare pijn maar maakte meteen met Henri een gericht plan van aanpak om die vervelende blessure te laten genezen. En na 2 weken volledige looprust en verschillende heupgerichte massages kon ik mijn trainingsschema weer vervolgen. ( ik heb me trouwens altijd afzijdig gehouden van mannen die aan mijn kont zaten want ben niet van dattum maar ik kan eenieder Henri aanraden )
18 juli kon ik weer opgelucht adem halen nu mijn oorspronkelijke werk weer hervat kon worden op de plek waar 9 maanden eerder de brand alle activiteiten had stil gelegd. Alle hernieuwde vergunningen waren verleend en de gespaarde stal kon alvast herbevolkt worden terwijl de vernielde stal opnieuw opgebouwd ging worden. Ook het loopschema had ik weer opgepikt en de voorlopig langste duurloop stond op maandag 22 juli op het programma. Een afstand van 26 km zou in 3 uur voltooid moeten worden en zou mij tot aan het MMC in Veldhoven brengen vanwaar ik dan met Rian mee naar huis zou rijden. Echter, na 13 km kreeg ik opnieuw flink last van mijn linkerheup en ben toen meteen de overige 13 km in looppas overgeschakeld. Helaas bleek de volgende dag uit de verdikking van de heup dat een slijmbeursontsteking was opgespeeld zoals ook de huisarts de volgende dag bevestigde. Opnieuw voorgeschreven rust terwijl Jabbeke 4 augustus op mij wachtte en 3 weken later bij de Gelremen de ultieme krachtproef zou volgen.
Op 29 juli bracht ik vanwege de aanhoudende heupklachten een bezoek aan fysiotherapeute Maaike van Oort in Deurne, zelf lange afstand triatlete, die mij nog 1 week rust adviseerde om dan in Jabbeke weer voorzichtig met lopen te gaan beginnen en dit vervolgens uit te breiden naar 15 km om op 12 augustus terug te komen en dan samen te bezien wat de gevolgen hiervan zouden zijn.
Jabbeke zelf ging vlekkeloos maar de dagen erna bleef de heup irriteren en dus werd uiteindelijk ter oordeel geveld dat deelname aan de hele voorlopig niet verstandig zou zijn. Ze vertelde ook dat mijn huidige loopwijze totaal ongeschikt was om lange afstanden te lopen en dat vervolgbezoek aan de podotherapeut een must was, maar dat de blessure duidelijk ontstaan was omdat ik domweg letterlijk veel te hard van stapel was gelopen tijdens de overmatige trainingen van de laatste maanden.
“ Zijn we er toch weer ingetuind “ , zou Herman Kuiphof gezegd hebben.
Hopelijk kan ik volgend jaar anders berichten.
