Verslag: Wim Breugelmans

Beautiful Beesd

Na een skon Nuenen was een beautiful Beesd aan de beurt en dat werd door Els al snel omgedoopt tot de Bjoetiehh in de Beesd. Maar wie was die Bjoetiehh?

Triatlon Beesd , een triatlon met geschiedenis die dit jaar al voor de 33^ste keer georganiseerd werd. Ooit voor het eerst georganiseerd door een mislukte familiedorpsvoetbalclub waarvan de leden ergens iets in de krant hadden gelezen over een triatlon. Bij de eerste onofficiële versie stonden er 15 deelnemers aan de start en van die 15 waren er 9 van de familie van de Water. Niks gek dat uiteindelijk het hele podium uit van de Waters bestond. De toenmalige winnaar Josinus deed ook dit jaar weer mee!!.

Ook de Punderman deelnemers hadden zo hun geschiedenis achter de rug , Henri K was met zijn slechts 54 jaar de jongste van de club. Maar ondanks de leeftijd werd het geen reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn maar naar de Linge. Het ophaalschema werd voortvarend uitgevoerd. Hoezo uitgebluste oudjes , iedereen stond trappelend te wachten tot het busje van Henri eindelijk kwam. En ja hoor het lukte weer om veel te vroeg te vertrekken..

Gelijk vanaf het vertrek hadden we Radio Lierop op staan. Henri deed nog wel een voorzichtige poging om een andere zender iets harder te zetten maar Radio Lierop paste dan gelijk ook haar volume aan, dus lieten we het maar zo.

In Beesd aangekomen vonden we al snel een parkeerplaatsje, verliep het inschrijven ook gladjes en waren we ruim een uur te vroeg bij het zwem/fiets parc ferme. Maar de omgeving is prachtig en het was dus helemaal geen straf om aan de kant van de Linge te wachten op de start.

Om 14:10 gingen en Henri en de Wimmen van start voor de kwart om 20 minuten later gevolgd te worden door Els die een achtste lang zat vond (en achteraf had ze helemaal gelijk) . Iedereen vond het weer fijn zwemmen in de Linge en begon vol goede moed aan het fietsonderdeel dat bestond uit een aanloop, 3 rondjes in de polder en een uitloop. Tijdens de aanloop kwamen we net voordat we door de poorten de heerlijkheid Mariënwaerdt verlieten, door een boomgraad met notenbomen.

Mijn gedachten gingen naar bijna 50 jaar terug, toen ik als kind met mijn vader hier noten stond te knuppelen en het deed mij denken aan het nooit opgeloste mysterie. Het was eind jaren 60 of begin jaren zeventig toen mijn vader en ik twee hele mooie noten zagen hangen, we pakten beiden een stok en gooiden die richting noten. We keken daarna in de boom en zagen geen noten meer hangen en keken op de grond en zagen ook geen noten liggen. Het mysterie is nooit opgelost maar als iemand van jullie de oplossing weet verdient een leuke beloning .

Hoewel we rondjes fietsten had niemand achteraf het idee dat het rondjes waren, want nooit had je het gevoel dat je echt wint mee of echt wind tegen had. Terwijl ik met mijn gedachten nog steeds bij het notenmysterie zat, kwam Wim mij op z’n nieuwe wielen voorbij zetten. Z’n oude (hele dure) wielen waren gesneuveld door een valpartij in Nuenen doordat hij met snelheden van een jonge god, maar de reactiesnelheid van een man op leeftijd, rondfietste. Maar Wim heeft, zo bleek , helemaal geen dure wielen nodig om hoge snelheden te ontwikkelen. Helaas Henri en Els tijdens het fietsen niet gezien maar achteraf begrepen dat ze lekker gefietst hadden.

Na het fietsen kwam het heen-en-weer loopparcours wat leuk is omdat je elkaar dan altijd wel een keer tegenkomt. Allereerst kom ik Els tegen die relaxed op weg is naar haar finish en er zit zo te zien nauwelijks sleet op. Het duurt het even, maar dan kom ik een eindje voor het keerpunt bij 2,5 km, Wim tegen. Ik schatte de achterstand op 300-400 meter, ik liep nog redelijk lekker en de wens werd de vader van de gedachte: “misschien kan ik ‘m nog inhalen”. Ben ik net het keerpunt van 2,5km voorbij zie ik daar Henri al aankomen, ik denk “hè hoe kan dat nou”. Heeft die Henri zoveel progressie gemaakt bij het fietsen of heeft tie een Martijntje gemaakt. Het eerste was het geval.

Bij het 5km keerpunt zie eerst Wim en vervolgens Henri , ziet er toch niet meer zo fris uit. Els staat inmiddels opgedroogd aan de kant en roept nog “kom op Wim je kunt ze nog inhalen”. Maar de vader van de gedachte is inmiddels ver te zoeken, het is ons moeder die roept, “stop toch jongen”. Na al mijn teamgenoten kom ik na 6km eindelijk ook mezelf tegen en gelijk daarna de man met de hamer (mooi nummer trouwens Hammer van Claw Boys Claw). Tijdens het fietsen was er al een klein mannetje dat al zei “je krijgt honger jongen” maar ik dacht “rot op mannetje met mijn extra energietankjes komt het goed”.

Nu na 6km leken ook die tanks leeg en ik was dan ook erg benieuwd hoe ik er na de finish uit zou zien. Dat gaf me nog een beetje moed maar de laatste 4km werden toch een ware martelgang, op zich had ik de benen nog wel maar telkens na 100m kwam die man weer.

Na bijna 2 uur en 3 kwartier (ouwerwetse tijden) kwam dan toch de finish in zicht, die ik even later moe maar niet voldaan passeerde. Andere Wim en Henri stonden over het hek gebogen nog na te hijgen, die hadden het ook niet makkelijk gehad en Els die was weer helemaal hersteld. Bedoelde Els met bjoetiehh toch zichzelf?. Als ik Wim en Henri zo zag, en hoe ik me zelf voelde moest dat wel zo zijn.

Na een moeizaam omkleden, zoeken van de plastic tas met zwemspullen en terugvinden van onze fiets hadden we wel een frietje verdient. Gelukkig was dat niet al te ver. Na een klein Chinees frietje was het tijd om weer richting de Peel te vertrekken.

We zaten goed en wel in de auto en gelijk hadden we weer de juiste golflengte voor Radio Lierop te pakken. Het was weer heel gezellig.

RADIO LIEROP – DE ZENDER DIE JE NIET UIT KUNT ZETTEN