Verslag: Ton van Empel

Een paar dagen na de Challenge Almere 2017 volop appverkeer onderling. Hoe voel je je, zullen we weer gezamenlijk inschrijven, gaan we voor de hele of weer de halve maar dan constanter etc etc. In alle euforie werd er al snel weer ingeschreven. Ikzelf had nog wat tijd nodig, in 2018 zou ik 50 worden en de halve ging voor het eerst redelijk makkelijk, dus ik wilde wel eens onderzoeken of de hele haalbaar zou zijn.

Kan mijn lichaam en vooral dat wel aan, met name de trainingsarbeid, en hoeveel moet ik dan wel niet gaan trainen. Ik had immers de inspanningen van Martien, Rick en Bart gezien en dat zou ik zeker niet gaan halen. Meer dan 15 uur gaat mij niet lukken. Emilie verzekerde mij dat met een paar weken van maximaal rond de 15 uur finishen haalbaar was. Dat was voor mij het teken om in te schrijven.

Op 15 september 2017 besloot ik om in te schrijven. Niet heel moeilijk, maar ik kon tm juni kosteloos opzeggen. Ik wilde het wel een beetje geheim houden, maar als je het in de Almere appgroep zet is dat werkelijk in no time bij iedereen bekend. Gevolg was vele duimpjes, klasse, goed bezig, respect en nog meer complimenten. Toch wel bijzonder als het enige wat je gedaan hebt de inschrijving was, maar daardoor besefte ik wel dat het waarschijnlijk toch zwaarder zou zijn als ik dacht.

In de winter bezig geweest met het op peil houden van de conditie, in tegenstelling tot andere jaren, dan kloot ik in de winter een beetje aan. Nu vast stramien van lopen, MTB en zwemmen. Met de nadruk op zwemmen. Maar dat bleek al snel een behoorlijke beproeving. Mijn god, wat is dat saai, 2 tot 3 keer per week 25m op en neer zwemmen. Voor mijn gevoel ging dat steeds slechter. In maart ben ik samen met Martien op trainingskamp in Ronda geweest. 5 dagen fietsen in de bergen en in de ………….. regen, heel veel regen.

Het gevolg van het redelijk strak volgen van de schema’s was dat ik steeds sterker en vooral sneller werd. In mijn voorbereiding had ik 2 competitiewedstrijden staan in Arnhem en Almere en die gingen voor mijn doen echt supergoed. Ik voelde mij heel sterk. Zo vorderde de voorbereiding gestaag. Volgende stap was een Halve Triatlon in Klazienaveen, tijdens mijn vakantie. Maar na wat blessuremalheur en vooral die voortdurende hitte en niet te vergeten vakantie in Drenthe (daar word je ook niet vrolijk van) liep die wedstrijd voor geen meter, ik had geen zin om af te zien, dacht mijn kuit te voelen en wat was het warm, met als gevolg een DNF en een hele grote mentale dip.

Via strava ontving ik diverse mentale opkikkers van Rick en Peter, Martien appte zelfs “finishen doet maar even pijn, maar opgeven doet voor altijd pijn”. Wat een wijsheid die van Hoof, haha. Samen met Emilie de intensiteit wat terug geschroefd met lopen en daarna ben ik de laatste fase ingegaan. Aanhoudende hitte en lange eenzame trainingen deden mijn gemoed geen goed, dus mijn laatste troef maar uitgespeeld, nl. mentale training van Sanne.

In de tussentijd bleek Michiel zich ook ingeschreven te hebben voor Almere, dit nadat hij de Frysman al als 7^e was gefinisht. We gingen dus met een leuk clubje naar Almere. Wim, Wim, Eddy, Michiel en ikzelf. Eddy dreigde nog even af te haken, hij had namelijk ook last van de juli dip, maar die was gelukkig en uiteraard op 1 augustus weer voorbij.

Vrijdagmorgen vertrokken we met de bus van Michiel voor alle fietsen, samen met Marij naar Almere. Gelukkig kende we de procedures al. Inschrijven, briefing, stickers plakken, fiets wegbrengen, naar hotel spullen inpakken, weer terug naar parc ferme om de wisseltassen op te hangen, pasta party, terug naar hotel, 1 drankje, tattoos zetten, slapen, opstaan, nogmaals alles checken, ontbijten en naar de wedstrijd.

En het was weer beregezellig, allemaal gespannen koppies, nog wat last minute aankopen, koffie, slap ouwehoeren etc, Elkaars doelen werden doorgenomen, de halve binnen 5.30 uur of binnen 6.00 uur. E n de hele als doel finishen en Michiel had geen doel, zei hij. Al vroeg (veel te vroeg natuurlijk) arriveerden we bij de start. Michiel en ik moesten al rond 7.30 uur starten, Eddy, en de WImmen hadden een rolling start vanaf drie kwartier later. Tijdens het ijsberen zag ik 1 van mijn vrienden staan bij het hek van het parc ferme en even later stonden mijn andere vrienden er ook allemaal. Dat was een verassing en bood enige afleiding, want ik was behoorlijk gespannen.

Pak inmiddels aangetrokken, drinken klaargelegd, maar gelletje vergeten, wel flink gedronken en samen met Michiel in afwachting van de start. Een parachutist landde in het water en dat was het startschot voor de pro’s. Even later mochten wij het water in, ik was er nog niet in of ons startschot klonk al. Fijn wee zo’n massastart, maar wat bleek, de lange afstand deelnemers zijn een stuk socialer dan bij de halve, als je elkaar raakt gaat iedereen netjes aan de kant. Zo kant het dus ook.

Het zwemmen had ik goed getraind, regelmatige 4500m gezwommen en dat ging eigenlijk altijd vrij constant. Vlak voor de wedstrijd nog een nieuw zwempak gekocht die iets beter paste en het zwemmen ging ronde 1 prima, net na de start weer gepasseerd te hebben bleek de halve gestart te zijn met de rolling start. Die knalden werkelijk over ons heen, dus al snel ben ik flink aan de buitenkant gaan zwemmen, zodat ik daar geen last van had. Alleen bij de boeien was het nog een enorm gekrioel. Ondertussen moest ik behoorlijk plassen, maar dat lukte me niet tijdens het zwemmen. Dat schijnt alleen te lukken als je stilligt en daar had ik geen tijd voor. Na 1 uur 21 minuten was ik uit het water, mijn Garmin gaf aan 4500m gezwommen ipv 3800m. Wel volledig ontspannen.

Naar de wisselzone werd ik aangemoedigd door René, Martijn en Bert. Top dat er Pundermannen waren om ons aan te moedigen.

Omkleden, gelletje, plassen, en op de Tarmac. Niet op de tijdritfiets inderdaad. Vlak voor mijn wedstrijd besloten op toch maar op de gewone racer te gaan fietsen. Tijdens de trainingen kreeg ik steeds na 100/120 kilometer de nodige ongemakken op de TT fiets. Last van de nek, armen etc. Het scheelt wel 20 minuten tot haf uur, maar finishen was mijn doel, tijd was niet belangrijk. Comfort boven snelheid. Ik was overigens een van de weinigen op een gewone racefiets.

In de wisselzone hadden mijn vrienden zich verspreid, dus om de 10 meter kwam ik weer iemand tegen. Extra motivatie….. Vraag was nog of ik tijdens het fietsen nog ingehaald zou worden door Eddy, Wim of Wim. Die gingen immers voor een snelle tijd en ik ging toch wat voorzichtig van start. Michiel was uiteraard in geen velden of wegen te bekennen. Die lag na het zwemmen al een half uur voor. Maar al snel dacht ik daar helemaal niet aan.

Het begon met een stukkie wind tegen, daarna van opzij en op de dijk hadden we de wind redelijk in de rug. Fijn natuurlijk, maar na 40 kilometer was dat voorbij en het waaide behoorlijk (windkracht 4 was het zeker). En daarna was het 50 km wind tegen en van opzij. Na 50/60 kilometer snapte ik niet dat ik mijn vrienden nog niet had gezien langs het parcours. Die zullen nu toch al niet in de kroeg zijn beland……… Maar even later stonden ze samen met de familie Hoeben mij aan te moedigen. TOP.

Inmiddels nadere ik Almere weer en hoorde in de verte gegil, “daar komt ie” en bleken alle dames (van de vrienden) inmiddels ook aangekomen te zijn. Een stukkie verder stond Marte met een krentenbol en suikerbrood. Mijn eerste woorden waren “wat een k.. wind” . Dat waren overigens mijn enige negatieve uitlatingen tijdens de wedstrijd. Van Sanne geleerd, positief blijven en stress klein maken door eens naar de mooie omgeving te kijken. Haha, inderdaad lange rechte wegen, polder en heel veel windmolens, daar kan je van genieten……. Rondje 1 in ong 31,5 km per uur afgewerkt. Mooi op schema. Ik dacht gemiddeld op 6 uur uit te komen, dus had ik wat respijt.

Die krentenbol kreeg ik niet weggewerkt en drinken ging ook steeds moeizamer. Mijn oude euvel stak weer op. Moeizaam eten. Dat kwam ook omdat de organisatie 4 weken voor de start besloot dat ze een andere voedingsleverancier als sponsor had. De wind was ondertussen nog wat aangewakkerd en een beetje gedraaid, nu hadden we de wind vol in de rug op de dijk. Ondanks dat het moeizamer ging ruim boven de 40 km per uur. Oei dat zou die laatste 50 extra zwaar maken. En Die laatste 50km had ik nauwelijks getraind. Ritten tot 4 uur genoeg, maar daarboven slechts 2 keer.

Gelukkig stonden mijn supporters mij weer aan te moedigen en kwamen zelfs op de seconde nauwkeurig na 150 kilometer uit de auto toen ik voorbij kwam. Uiteraard met een hoop gegil gepaard, waarbij menig deelnemer en vrijwilliger in de lach schoot. Ondertussen kreeg ik het steeds zwaarder en de laatste 20 kilometer waren volle bak tegen. Die torens van Almere kwamen maar heel langzaam dichterbij. Eten en drinken had ik al ruim 2 uur niet meer gedaan en ik begon ook wat last van de maag te krijgen.

Net voor de finish van het fietsen kwam het er dan ook allemaal uit. Een paar minuten over mijn fiets gehangen en de vrijwilliger vroeg of ze moest doorgeven dat ik opgaf. Ik dacht het niet nee, er stonden minimaal 25 man op mij te wachten en mijn kids waren onderweg. Het luchtte overigens wel op toen alles eruit was, maar daarmee was de energie ook uit mij lijf. Na exact 7 uur 30 minuten was ik klaar met fietsen. De wissel duurde wat langer omdat ik mijn compressie tubes moest aantrekken en dat valt niet mee met bezwete benen.

Vol goede moed begon ik aan mijn marathon. En ook daarvoor gold, ik had slechts tot 20 km getraind, dus dat zou afzien worden. In rondje 1 van 7 kilometer liepen de kilometertijden heel snel op. Van 5.20, 5.30, 5.47, 5.52 naar 6.10, 6.25. De energie liep er heel snel uit en ipv in rondje 4 stukje wandelen moest ik nu in rondje 2 al een stukje wandelen. Eddy, Wim en Wim had ik inmiddels ook al langs het parcours gesignaleerd. Die hadden hun frikandel en kroket inmiddels al achter de kiezen en normaal kon ik daar al naar uitzien, maar nu werd ik steeds misselijker.

Michiel zag ik nog een keer voorbij snellen, die was al bijna klaar en ik moest nog een eind. René had als advies cola waar de prik vanaf was en die kon ik redelijk binnenhouden. Mijn supporters begonnen zich wat zorgen te maken of ik het wel ging halen. Gelukkig had ik nog tijd genoeg. En Bert probeerde mij te motiveren dat als ik zo doorging ik toch echt de slechtste Punderman ooit op de hele Triatlon zou zijn. Dat feit kon mij gestolen worden, finishen moest ik. In ronde 4 kreeg ik pilletje tegen de misselijkheid en daarna ging het steeds iets beter.

Ik kon weer wat drinken en zoutstengels eten. Ook begon ik een vast ritme te krijgen. Iets wat op hardlopen leek tot de verzorgingspost, even wat drinken, bij de viaducten wandelen en daarna weer beetje tempo. En uiteraard in het stadion iets harder. Mijn entourage begon ook weer vertrouwen te krijgen en mijn kinderen waren ook al gesignaleerd. Ik zag dat Michiel ook al was gefinisht.

Met het donkerder worden werd het ook steeds gezelliger rond de finish. Met nog 1 rondje te gaan begon het er dan toch op te lijken dat ik het ging halen. Op de donkere stukken kreeg ik zelfs persoonlijk motorbegeleiding met lichten. Nog steeds veel mensen langs het parcours die mij herkenden en aanmoedigden. Super atmosfeer in Almere, alleen maar positiviteit.

Laatste kilometer in zicht begon ik al aan de finish te denken. Vorig jaar stond ik met 3 anderen op de foto. Dit jaar moest dat anders. Voor mij zag ik niemand, maar vlak achter mij iemand met hetzelfde tempo. Vrij makkelijk kon ik nog versnellen en liep ik een flink eind weg van hem. In de finishstraat hoorde ik door de microfoon mijn naam. Het bleek dat de aanwezige supporters met spandoek de organisatie al lange tijd op mijn komst hadden voorbereid.

Die 200 meter door de finishstraat vergeet ik nooit meer. Wat een euforie. I DID IT. Tegelijk emotioneel, van vermoeidheid en van alle support van iedereen die bij de finish stonden en die al de hele dag ons aan het supporteren waren. 13 uur en 18 minuten waarbij de marathon in 5 uur 40 ging. Veel te langzaam natuurlijk, maar I don’t care. Finishen was het doel en gefinisht ben ik.

Nooit gedacht dat ik dit fysiek en mentaal zou kunnen. Uiteraard met dank aan al de supporters, zowel aanwezig, als via afstand, al mijn trainingsmaatjes, mijn mede Almere-gangers, mijn mental trainer Sanne, mijn trainer Emilie ( inderdaad genoeg gedaan) en uiteraard mijn gezin (na weer een training languit op de bank zonder veel energie….)

Michiel 10 uur 21 minuten

Eddy 5 uur 33 minuten

Wim D 6 uur 3 minuten

Wim B 6 uur 9 minuten

Zondag na de finish woog ik ruim 3 kilo lichter dan vrijdag. Donderdag en vrijdag flink verkouden op bed gelegen, maar zaterdags iedereen bedankt met een BBQ als mooie afsluiter van dit avontuur.

Op zoek naar een nieuw avontuur met hopelijk weer een aantal Pundermannen ……………..

Ton

Verslag: Rene Wijnen

Zondag 15 juli stond de triatlon van Aarschot op het programma. Met zijn ietwatafwijkende afstanden en een mooi glooiend fiets parcours met voldoende bochten, is dat mijn favoriet van het jaar. Het bultje bij het lopen nemen we op de koop toe.

We zouden met 4 pundermannen, 3 man en 1 vrouw, afreizen naar Aarschot. Wim Driessen gaf op de donderdag aan dat hij ziek was, koorts en snip verkouden. Na alle goede raad van zijn teamgenoten, besliste Wim op zaterdag dat hij voldoende hersteld was om in ieder geval te starten.

Op zondag morgen om 7:30 ging het met de fiets richting Wim. De auto met de fietsdrager van Bert stond al klaar zodat we ruim, op tijd bij Els kwamen die al huppelend stond te wachten. Dat doe ik altijd als warmingup was haar commentaar.

Inmiddels was Eddy met zijn vriend Renzo ook gearriveerd. Renzo ging voor zijn eerste triatlon. Net als Els ging hij voor de 1/6.

Het was rustig op de weg. Omdat de traditionele weg-omleiding genegeerd kon worden, waren we vroeg in Aarschot. Het was er al lekker warm. Het water ook, 24,5 graden, zodat we het wet-suite in de auto konden laten. Renzo baalde een beetje. Hij had erg veel moeite gestoken, dag je vrij gepakt etc., om voor zijn eerste triatlon een goed wet-suite te kopen. Had ie het niet nodig.

In Aarschot is het eerste 12km naar het zwemwater fietsen. Heerlijk met zo’n weer.
Om 10:45 waren we al ter plekke. De start van Els was om 12:00.  Die van Eddy, Wim en ik om 13:00. We hadden dus nog de nodige tijd om een paar debutanten wat aanwijzingen te geven. Fiets aan de goede kant van de buis en dat soort tips. Ook hebben we een interessante uitleg gekregen van 2 wedstrijdleiders over de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië wat betreft de jurering. Die in Vlaanderen is veel strenger dan die in Wallonië.

Iedereen had een wisselplaats op het kurkdroge gras op een klein hoekje na. Daar lag een stuk blauw tapijt. En precies in het midden was de wisselplaats van Els. Geen idee hoe ze dat geregeld heeft.

Stip om 12:00 viel het startschot voor Els haar 750m zwemmen, 28km fietsen en 5 km lopen. Op de kant probeerden we te zien waar Els zwom. Met haar schoolslag en “rode”batmuts moest dat lukken. Helaas was haar badmuts geel zodat we ze pas zagen toen ze klaar was. Na een goede wissel verloor ik haar uit het oog. Na afloop was ze zeer tevreden over haar tijd onder de 2 uur.

Om 13:00 viel ons startschot voor de bijna 3 ronden zwemmen. In totaal 2050 meter.

In Aarschot zijn er veel zwemmers van mijn niveau zodat ik daar altijd in het gewoel terecht kom. Dat is pas over na de eerste boei, 300m. Daarna is er ruimte om ontspannen het zwemmen vol te maken. Ik voelde echter in de 2e ronde dat mijn hartslagmeter met een nieuw bandje begon af te zakken. Bij het terugduwen schoot de band los. Stukje op de rug, maar het lukte niet om het weer vast te krijgen. Tja, dan maar straks op het drogen het weer vasthaken.

Na een matige zwemtijd als eerste dat verdomde haakje weer vastmaken. Maar de ogen zijn niet meer zo goed zonder leesbril. Na ruim een minuut te liggen kloten lukte het toch om de band vast te maken. Zonder hartslagmeter verder gaan vond ik met de temperatuur van boven de 30 graden niet verantwoord. Wim kwam een paar minuten later uit het water. Hij had heerlijk gezwommen en klaar voor Almere wat het zwemmen betreft.
Eddy kwam net iets later uit het water. Hij had Wim nog in het zicht en kon op de fiets de achtervolging inzetten. Helaas ging het daar ergens mis. In het 1ste plaatselijke rondje werd hij en een aantal fietser in zijn buurt de verkeerde kant opgestuurd. Zijn eerste rondje was daardoor nog geen 6km tov de 16km voor een volledig rondje. Eddy had het snel door, maar kon het niet meer corrigeren. Hij besliste om de rest maar gewoon af te maken. Dan maar achteraf gediskwalificeerd worden dacht hij.

Ik was ondertussen ook bezig met de plaatselijke ronden fietsen. Het was voelbaar warm, en de beentjes verzuurde. Na 60 km was ik dan ook blij dat ik aan het lopen kon beginnen. Dankzij de 3 drank/spons posten per ronde van 5 km is dat goed te doen. Ondanks de hele hoge temperaturen. Bij het ingaan van de laatste ronde zag ik Wim in de finish-zone zitten. Hij had onze wijze raad opgevolgd en zijn lichaam niet nodeloos uitgeput. Chapo Wim.
In die laatste ronde achterhaalde ik Eddy. Hij had iets meer last van de warmte.

Na 3:53 kwam ik over de finish, op 3 minuten gevolgd door Eddy.