Verslag Wim Beugelmans

Zo’n 5 jaar geleden waren we als Pundermanclubje al aardig op leeftijd en namen we op liefhebbersniveau deel aan kwart- en achtste triatlons. Met groot respect werd teruggekeken naar de lang vervlogen prestaties waar Pundermannen nog deelnamen aan hele triatlons. De wedstrijdgroep bestond uit mannen en vrouw op leeftijd en Hetty. De ambities waren niet al te hoog en de kwart werd gezien als de afstap richting een achtste.

Maar toen kwamen de jonkies die zagen de kwart niet als een afstap maar als een opstap richting halve en zelfs hele triatlons. Sommige van de oudjes kregen hierdoor toch wat last van wat midlife kriebels en begonnen zich ook te wagen aan langere afstanden. Ineens ging het bij de koffie / pilske niet meer over koetjes en kalfjes maar over trainingsschema’s, voedingsschema’s en super-de-luxe tijdritfietsen.

Deze hele ontwikkeling had tot gevolg dat we op 8 september met 5 man afreisden naar Almere om aan de halve mee te gaan doen. Jonge hond Henk was samen met Emilie en jonge hond al eerder afgereisd, hij deed dan ook mee met de hele.

Voordat de reis kon beginnen hadden we (een) massa problemen met de aanhanger waardoor we alsnog moesten besluiten om met 2 auto’s te gaan. Toch waren we mooi op tijd in Almere om ons in te schrijven, de briefing bij te wonen en de fietsen in te checken. Dat inschrijven en briefen verliep toch wel iets anders dan wat we gewend waren:

Na de fietsen te hebben ingecheckt ging het richting ons hotel in Naarden.  Gezien de afstand, en zeker ook het weer, waren we nu al blij dat we hadden afgezien van eerdere plannen om  dat stuk voor en na de wedstrijd per fiets af te leggen.  In hotel werd de tijd nuttig besteed met het inpakken van de rode-, blauwe- en groene tas  en het aanbrengen van de tattoos. Die tattoos aanbrengen stelde niks voor maar die tassen is toch altijd lastig omdat je nooit het gevoel krijgt dat je het goed hebt gedaan.  Na een laatste wanhopige blik in de tassen, terug naar Almere om de tassen in het Parc fermé op te hangen en te gaan Carboloaden.

Henk en Emilie troffen we bij de plaatselijke supermarkt en samen met hen sloten we ons aan bij  een hele lange rij wachtende Carboloaders. Even werd er nog getwijfeld om Martijn zijn belofte te laten nakomen en hem pasta met tomatensaus  bij Emilie en Henk te laten klaarmaken.  Maar triatleten zijn gewend dat het lang duurt en dus toch maar geduldig  in de rij blijven staan.

Na de loading nog wat samen nageload in de Beeren en terug naar het hotel om daar nog een toast uit ter brengen op de dag die komen ging.

’s Morgens werden we om 05:45 gewekt (tenminste degenen die geslapen hadden) en goed en wel opgestaan  stond Martijn al in onze kamer met de onheilstijding dat het de hele ochtend zou gaan regenen, en niet zo beetje ook, en daarbij zou de temperatuur ook niet echt behaaglijk worden.    Naar buiten kijkend zag het er inderdaad niet veel belovend uit. Wat nu, wielershirt met  lange of korte  mouwen, armstukken, lange broek, regenjas of toch gewoon een tri-pak. Eerst maar eens ontbijten en dan zien we wel  wat het wordt.

Op weg van Naarden naar Almere kwam het er nog flink  uitvallen maar met  “wat nu valt kan straks niet meer vallen” hielden we de moed erin.  Op het moment dat Henk van start ging (07:30u) was het  nog steeds  goed nat. We probeerden nog een glimp van hem op te vangen maar besloten toen wijselijk om de start van binnenuit te aanschouwen.  Eerst ging de elite van start en daarna de grote groep age groupers met ergens daartussenin Henk.

De start bij de halve was verdeeld in leeftijdsgroepen en Eddy mocht dus als eerste om 08:20u van start. We kregen niet eens de gelegenheid om Eddy succes te wensen want de spanning had ondertussen  volledig bezit van hem genomen en we waren hem direct al kwijt.  Bij de 40+ en 50+‘sers  nam de spanning ook wel wat toe, gezien de lange rijen voor de toiletten, waarmee ze de stelling van Els “mannen moeten poepen en vrouwen piesen”  maar weer eens bevestigden.

Om 08:30u gingen Ton en Martijn van start en om 08:40u mochten de beide Wimmen samen met alle vrouwen als laatste van start. Het was ondertussen (bijna) opgehouden met regenen. Net  na de start van de Wimmen kwam Henk al uit het water om de klinkers uit de weg te gaan fietsen.

Het zwemmen ging bij iedereen naar tevredenheid alleen bij Eddy was de spanning in zijn benen geslagen en moest een minuut of 5 aan de kano van de jury hangen. Even kwam de gedachte bij hem op “dat is einde verhaal” maar zoals een triatleet betaamt zette Eddy door met een rustige beenslag om daarna aan het fietsen te beginnen. Na het zwemmen lagen we op 504^de plaats.

Tijdens het fietsen was het bijna droog en kwam soms de zon zelfs even door.  Flauwe bochten kennen ze in de polder niet het is kaarsrecht, een haakse bocht en vervolgens weer kaarsrecht verder. Vanaf het Parc fermé gaat het richting de dijk om daar dan voorlopig niet vanaf te komen. Het eerste stuk gaat richting het noorden waarbij aan de linkerhand het eiland Pampus te zien is. Als we daar maar niet voor komen te liggen!!! Vervolgens gaan we rechtsaf richting oost-noord-oost en met een zuidwesten wind is die 30km lange kaarsrechte dijk niet echt vervelend. Zeker niet als je dan onderweg ook nog wat fans ziet staan. Helaas komt bij een rondje na wind mee ook altijd wind tegen. Gelukkig viel die wind tegen bij iedereen wel mee. Het parcours wisselde regelmatig van richting en soms reden we door een bosachtige omgeving waar we wat uit de wind werden gehouden.  Na zo’n 92km kwamen we weer terug bij het Parc fermé om aan (het ieder geval door mij) gevreesde onderdeel lopen te beginnen. Ondanks ons dappere fietswerk waren we toch iets afgezakt en lagen we op de 662^ste plaats. Dit werd trouwens mede veroorzaakt door de bar slechte wisseltijden, gemiddeld hadden we voor 2 wissels bijna 15 minuten nodig.

En ja toen kwam het lopen…….dat werd niet alleen voor mij zwaar.  Het loopparcours bestond uit 3 ronden van 7 kilometer rondom de plas waarin we gezwommen hadden. In de tweede ronde konden we samen het verval nog enigszins beperken tot zo’n 3,5 minuut maar in de derde ronde steeg het verval naar ruim 7 minuten. Eddy wist het verval nog enigszins te beperken maar bij de rest begon het toch wel te piepen en te kraken en ging het tempo er zacht gezegd wel wat uit. Vooral dankzij het goede lopen van Eddy werden we 704^de bij het lopen (zonder Eddy had het zo’n 100 plaatsen gescheeld). Overall waren toch nog bij de eerste 700; 694^ste.

Moe maar erg voldaan was het tijd om samen met onze supporters na te genieten. Het is trouwens geweldig om tijdens zo’n lange afstand regelmatig wat bekende gezichten te zien, op dat soort momenten heb je geen Red Bull nodig om vleugels te krijgen.   Wij zaten dan wel fijn in de kroeg maar hoe ging het met Henk???? Gelukkig konden we Henk via de app goed volgen en zorgden we ervoor dat we hem bij iedere doorkomst konden aanmoedigen.

Met ruim 37km per uur had Henk inderdaad de klinkers uit de weg gefietst maar zoals verwacht  kreeg hij tijdens het lopen  problemen met z’n knie. De door Emilie verstrekte paracetamols  deden wonderen. Henk ging maar door en door en door en was op weg naar een geweldig nieuw clubrecord.  Chapeau Henk!!!!

09:49:59

De resultaten

Het vervolg

Het was geweldige ervaring om aan de Challenge in Almere deel te nemen. Het is zelfs zo goed bevallen dat we volgend jaar weer gaan. Eddy en de Wimmen (en misschien Martijn inmiddels ook) hebben zich weer ingeschreven voor de halve en Ton…..die komt volgend jaar bij de 50+‘ers dus hij dacht laten we eens gek doen, en heeft zich ingeschreven voor de hele.  Met ons enthousiasme gaan we proberen om nog meer Pundermannen (en vrouwen) aan de start te krijgen en zullen volgend jaar Almere Blauw, Zwart en wit laten kleuren.

Tot slot wil k de zaak niet opnaaien of wil ik het vuurtje niet op laten laaien maar de ‘Battle of the Wims’ gaat gewoon door.  Bij de halve triatlons (Terheijden/Almere) zijn de verschillen tijdens de wedstrijd tot nu toe ongewoon groot maar  gemiddeld zit het weer heel dicht bij elkaar……”Almere 2018 the Wims meet again”

Verslag: Wim Driessen

De lekker laagdrempelige triathlon in Deil opende de dag met slechte omstandigheden. Regen en wind vergezelden Henri, Marc en mij onderweg, maar volgens de berichten en de geraadpleegde buienradars zou het s’ middags beter worden. En het werd beter! Althans, het weer! Want vertelden Henri en ik nog vol overtuiging aan Marc dat deze triathlon alleen vanwege de vakantieperiode door slechts enkele van onze club werd ingevuld, de wedstrijd toonde een paradox op hetgeen wij eerder als zo positief hadden ervaren; de kneuterigheid en de tolerantie van deelnemers en leiding.

Eenmaal ingecheckt hoorden wij de uiterst volledige briefing aan op het terrein van de plaatselijke speeltuin om daarna met de hele groep atleten naar de zwemstart te fietsen op recreatie-terrein De Rotonde. Daar moesten 2 rondjes gezwommen worden na een staande start in het water. Marc, Henri en ik waren er klaar voor, gaven elkaar nog een ferme handdruk ( zoals het echte stoere mannen betaamd ) en gingen ervoor. Voor Marc dus zijn première in Deil, voor Henri een serieuze testcase na zijn eikel-incident en voor mij wederom een serieuze training richting Almere. De zwemmers werden na de breed opgezette start al na enkele honderden meters in een fuik gedwongen na het eerste draaipunt en dus volgde een gekrioel van atleten die allemaal zo dicht mogelijk om de boei wilden draaien. Dit bleef voor Marc niet zonder gevolgen, want terwijl hij goed op weg was met een eerste groep werd bij hem in het gedrang zijn brilletje van de neus geslagen waarbij het middenstuk losliet. Nog net op tijd kon Marc het met zijn handen grijpen, maar voor de reparatie moest hij op de rug zwemmend het geheel weer in orde zien te krijgen wat pas na enkele herhalingen goed lukte. Gevolg, veel energie en plaatsen verloren. Henri kwam zelfs eerder uit het water maar haalde daarmee misschien ook wel zijn andere prestaties iets onderuit. Want al tijdens het fietsen voelde hij de pijn in benen en kuiten en dit zou tijdens het lopen alleen maar erger worden. Ik was ondertussen iets verder achterop uit het water gekomen en probeerde ook eens te wisselen met de schoenen al op de fiets vastgeklikt. Dit ging boven verwachting goed maar al tijdens mijn eerste van de zes te fietsen rondes verloor ik op een ongelukkig stukje weg mijn fietscomputertje en wist dus niets meer van snelheid en tijd. Puur op gevoel bleef ik best lekker fietsen en haalde pas in de vijfde ronde Henri bij. Marc was in geen velden of wegen te bekennen.  Net op weg terug naar het speeltuintje in Deil werd mij echter de blauwe kaart getoond vanwege het kleven aan de voorganger, wat betekende dat ik voor aanvang van het lopen 2 minuten straftijd moest uitzitten in de strafbox, gesitueerd in de mini-kiosk op het speelterrein. En terwijl Henri die laatste ronde was aangeklampt was ook hem de blauwe prent getoond en zaten we even later samen in de kiosk te boeten voor onze zonden. Daar hoorden we van de tijdsjury dat iemand met eenzelfde tri-pak net eerder uit de strafbox was ontslagen, want ook Marc was in overtreding gegaan door het blokkeren van de overige fietsers. En terwijl de fietsstart met de schoenen in de clips goed was gegaan was het fietseinde minder succesvol omdat ik tijdens de laatste meters mijn fietsschoen verloor. Een goede les voor de volgende keer. Marc voltooide de wedstrijd gelukkig wel goed met een strakke 10-kilometertijd, maar bij Henri noopte de pijn hem tot wandelen in de laatste ronde en ik, ach ja, lopen blijft een en al ellende, maar enigszins geruststellend was daarbij wel dat de laatste 5 kilometer beduidend beter ging dan de eerste vijf. Al met al een wedstrijd met ogen en haken, maar het gezelschap maakte alles goed. Bedankt, mannen!

Marc                    17.00                                1.16.35                                   50.54                                 2.24.29

Henri                    16.55                                1.20.31                                   56.22                                 2.33.48

Wim                      18.45                                1.18.59                                  1.00.26                              2.38.50

Een verslag van Hans & José.

Wouw onze held,

Een heel jaar daarna toe geleefd. Samen met Ingrid. Een hele triathlon
Een jaar geen waterpolo. Waarschijnlijk nog veel meer niet….
En toen was het 9 juli 2017.

Wij zijn om 8.00 u vertrokken.
Bart was al aan het zwemmen. 3,8 kmzwemmen + 180 km fietsen  + 42,2 km lopen

We zijn naar Wöllstadt gereden, waar we Bart hebben zien Fietsen.
Wat is dat mooi om hem te zien fietsen.
Zoef weg was hij….

Van daar naar Frankfurt gereden en hebben daar een super plekje gevonden.
Vlakbij de finish, circa 1 km ervoor, maar niet in de drukte. Geweldig.

We hebben Bart echt elke keer gezien. (4 rondjes van 10,5 km lopen)
Na de 3de keer was het wel te zien dat hij echt wel een prestatie neer aan ‘t zetten was.
Er waren ook nog toeschouwers voor Bart vanuit de triatlongroep, die zaten aan de overkant van de Main, aan de andere kant van het parcour.
Daardoor had hij op enkele plekken mensen zitten die hem aanmoedigden.
Wij hebben een geweldige dag gehad.

We zijn super trots op jou BART.

Het resultaat.