Verslag Wim Beugelmans

Zo’n 5 jaar geleden waren we als Pundermanclubje al aardig op leeftijd en namen we op liefhebbersniveau deel aan kwart- en achtste triatlons. Met groot respect werd teruggekeken naar de lang vervlogen prestaties waar Pundermannen nog deelnamen aan hele triatlons. De wedstrijdgroep bestond uit mannen en vrouw op leeftijd en Hetty. De ambities waren niet al te hoog en de kwart werd gezien als de afstap richting een achtste.

Maar toen kwamen de jonkies die zagen de kwart niet als een afstap maar als een opstap richting halve en zelfs hele triatlons. Sommige van de oudjes kregen hierdoor toch wat last van wat midlife kriebels en begonnen zich ook te wagen aan langere afstanden. Ineens ging het bij de koffie / pilske niet meer over koetjes en kalfjes maar over trainingsschema’s, voedingsschema’s en super-de-luxe tijdritfietsen.

Deze hele ontwikkeling had tot gevolg dat we op 8 september met 5 man afreisden naar Almere om aan de halve mee te gaan doen. Jonge hond Henk was samen met Emilie en jonge hond al eerder afgereisd, hij deed dan ook mee met de hele.

Voordat de reis kon beginnen hadden we (een) massa problemen met de aanhanger waardoor we alsnog moesten besluiten om met 2 auto’s te gaan. Toch waren we mooi op tijd in Almere om ons in te schrijven, de briefing bij te wonen en de fietsen in te checken. Dat inschrijven en briefen verliep toch wel iets anders dan wat we gewend waren:

 

Na de fietsen te hebben ingecheckt ging het richting ons hotel in Naarden.  Gezien de afstand, en zeker ook het weer, waren we nu al blij dat we hadden afgezien van eerdere plannen om  dat stuk voor en na de wedstrijd per fiets af te leggen.  In hotel werd de tijd nuttig besteed met het inpakken van de rode-, blauwe- en groene tas  en het aanbrengen van de tattoos. Die tattoos aanbrengen stelde niks voor maar die tassen is toch altijd lastig omdat je nooit het gevoel krijgt dat je het goed hebt gedaan.  Na een laatste wanhopige blik in de tassen, terug naar Almere om de tassen in het Parc fermé op te hangen en te gaan Carboloaden.

Henk en Emilie troffen we bij de plaatselijke supermarkt en samen met hen sloten we ons aan bij  een hele lange rij wachtende Carboloaders. Even werd er nog getwijfeld om Martijn zijn belofte te laten nakomen en hem pasta met tomatensaus  bij Emilie en Henk te laten klaarmaken.  Maar triatleten zijn gewend dat het lang duurt en dus toch maar geduldig  in de rij blijven staan.

Na de loading nog wat samen nageload in de Beeren en terug naar het hotel om daar nog een toast uit ter brengen op de dag die komen ging.

 

’s Morgens werden we om 05:45 gewekt (tenminste degenen die geslapen hadden) en goed en wel opgestaan  stond Martijn al in onze kamer met de onheilstijding dat het de hele ochtend zou gaan regenen, en niet zo beetje ook, en daarbij zou de temperatuur ook niet echt behaaglijk worden.    Naar buiten kijkend zag het er inderdaad niet veel belovend uit. Wat nu, wielershirt met  lange of korte  mouwen, armstukken, lange broek, regenjas of toch gewoon een tri-pak. Eerst maar eens ontbijten en dan zien we wel  wat het wordt.

 

Op weg van Naarden naar Almere kwam het er nog flink  uitvallen maar met  “wat nu valt kan straks niet meer vallen” hielden we de moed erin.  Op het moment dat Henk van start ging (07:30u) was het  nog steeds  goed nat. We probeerden nog een glimp van hem op te vangen maar besloten toen wijselijk om de start van binnenuit te aanschouwen.  Eerst ging de elite van start en daarna de grote groep age groupers met ergens daartussenin Henk.

De start bij de halve was verdeeld in leeftijdsgroepen en Eddy mocht dus als eerste om 08:20u van start. We kregen niet eens de gelegenheid om Eddy succes te wensen want de spanning had ondertussen  volledig bezit van hem genomen en we waren hem direct al kwijt.  Bij de 40+ en 50+‘sers  nam de spanning ook wel wat toe, gezien de lange rijen voor de toiletten, waarmee ze de stelling van Els “mannen moeten poepen en vrouwen piesen”  maar weer eens bevestigden.

 

Om 08:30u gingen Ton en Martijn van start en om 08:40u mochten de beide Wimmen samen met alle vrouwen als laatste van start. Het was ondertussen (bijna) opgehouden met regenen. Net  na de start van de Wimmen kwam Henk al uit het water om de klinkers uit de weg te gaan fietsen.

Het zwemmen ging bij iedereen naar tevredenheid alleen bij Eddy was de spanning in zijn benen geslagen en moest een minuut of 5 aan de kano van de jury hangen. Even kwam de gedachte bij hem op “dat is einde verhaal” maar zoals een triatleet betaamt zette Eddy door met een rustige beenslag om daarna aan het fietsen te beginnen. Na het zwemmen lagen we op 504^de plaats.

Tijdens het fietsen was het bijna droog en kwam soms de zon zelfs even door.  Flauwe bochten kennen ze in de polder niet het is kaarsrecht, een haakse bocht en vervolgens weer kaarsrecht verder. Vanaf het Parc fermé gaat het richting de dijk om daar dan voorlopig niet vanaf te komen. Het eerste stuk gaat richting het noorden waarbij aan de linkerhand het eiland Pampus te zien is. Als we daar maar niet voor komen te liggen!!! Vervolgens gaan we rechtsaf richting oost-noord-oost en met een zuidwesten wind is die 30km lange kaarsrechte dijk niet echt vervelend. Zeker niet als je dan onderweg ook nog wat fans ziet staan. Helaas komt bij een rondje na wind mee ook altijd wind tegen. Gelukkig viel die wind tegen bij iedereen wel mee. Het parcours wisselde regelmatig van richting en soms reden we door een bosachtige omgeving waar we wat uit de wind werden gehouden.  Na zo’n 92km kwamen we weer terug bij het Parc fermé om aan (het ieder geval door mij) gevreesde onderdeel lopen te beginnen. Ondanks ons dappere fietswerk waren we toch iets afgezakt en lagen we op de 662^ste plaats. Dit werd trouwens mede veroorzaakt door de bar slechte wisseltijden, gemiddeld hadden we voor 2 wissels bijna 15 minuten nodig.

En ja toen kwam het lopen…….dat werd niet alleen voor mij zwaar.  Het loopparcours bestond uit 3 ronden van 7 kilometer rondom de plas waarin we gezwommen hadden. In de tweede ronde konden we samen het verval nog enigszins beperken tot zo’n 3,5 minuut maar in de derde ronde steeg het verval naar ruim 7 minuten. Eddy wist het verval nog enigszins te beperken maar bij de rest begon het toch wel te piepen en te kraken en ging het tempo er zacht gezegd wel wat uit. Vooral dankzij het goede lopen van Eddy werden we 704^de bij het lopen (zonder Eddy had het zo’n 100 plaatsen gescheeld). Overall waren toch nog bij de eerste 700; 694^ste.

 

Moe maar erg voldaan was het tijd om samen met onze supporters na te genieten. Het is trouwens geweldig om tijdens zo’n lange afstand regelmatig wat bekende gezichten te zien, op dat soort momenten heb je geen Red Bull nodig om vleugels te krijgen.   Wij zaten dan wel fijn in de kroeg maar hoe ging het met Henk???? Gelukkig konden we Henk via de app goed volgen en zorgden we ervoor dat we hem bij iedere doorkomst konden aanmoedigen.

Met ruim 37km per uur had Henk inderdaad de klinkers uit de weg gefietst maar zoals verwacht  kreeg hij tijdens het lopen  problemen met z’n knie. De door Emilie verstrekte paracetamols  deden wonderen. Henk ging maar door en door en door en was op weg naar een geweldig nieuw clubrecord.  Chapeau Henk!!!!

09:49:59

 

De resultaten

 

Plts	Naam	Zwem		Fiets		F+Z+W		Lopen		Totaal
74	Henk Ruijssenaars	1:10:43	260	4:52:00	49	6:11:13	73	3:33:53	94	9:49:59
484	Ton van Empel	0:38:44	517	2:46:25	364	3:31:57	404	2:02:19	646	5:39:23
566	Eddy van Tulden	0:40:57	639	3:02:24	736	3:51:24	735	1:47:22	303	5:45:58
738	Wim Driessen	0:39:40	577	2:54:33	604	3:46:22	671	2:11:18	805	6:04:32
832	Wim Breugelmans	0:32:59	142	3:04:58	774	3:47:08	678	2:25:52	916	6:19:01
850	Martijn van Helmond	0:41:05	647	3:12:13	842	4:01:18	824	2:15:34	847	6:22:24

 

Het vervolg

Het was geweldige ervaring om aan de Challenge in Almere deel te nemen. Het is zelfs zo goed bevallen dat we volgend jaar weer gaan. Eddy en de Wimmen (en misschien Martijn inmiddels ook) hebben zich weer ingeschreven voor de halve en Ton…..die komt volgend jaar bij de 50+‘ers dus hij dacht laten we eens gek doen, en heeft zich ingeschreven voor de hele.  Met ons enthousiasme gaan we proberen om nog meer Pundermannen (en vrouwen) aan de start te krijgen en zullen volgend jaar Almere Blauw, Zwart en wit laten kleuren.

Tot slot wil k de zaak niet opnaaien of wil ik het vuurtje niet op laten laaien maar de ‘Battle of the Wims’ gaat gewoon door.  Bij de halve triatlons (Terheijden/Almere) zijn de verschillen tijdens de wedstrijd tot nu toe ongewoon groot maar  gemiddeld zit het weer heel dicht bij elkaar……”Almere 2018 the Wims meet again”