Verslag: Mark Steffens.
Eindelijk verlost van de ‘gehate’ nul!
Als ik tijdens de wedstrijd kan praten, gaat het te langzaam. Tenminste, als het een 1/8 afstand betreft. Ik heb tijdens de wedstrijd van de Teamcompetitie in Eijsden op 10 juli 2021 weinig gepraat. Daar hebben Dirk, Frank en Ton wel voor gezorgd.
Eigenlijk best raar als je er over nadenkt. In de zomer van 2019 begonnen met hardlopen om vervolgens in oktober in De Schop aan te sluiten bij de triathlon groep van de Punderman. Wielrennen deed ik al. En dan nu pas mijn eerste ‘echte’ wedstrijd. Maar ja, wat is nog ‘normaal’ in deze ‘tijden van corona’?
Ik kan mij nog herinneren dat ik tijdens de eerste training in De Schop na elke 25 meter even uit moest hijgen terwijl ik mij vasthield aan de kant. Zal best komisch geweest zijn om te zien. Gelukkig zijn de afstanden en het tempo inmiddels omhoog gegaan. Maar toch maakte ik me een beetje zorgen. Ik ben vergeleken bij mijn overige teamgenoten nu niet bepaald de snelste zwemmer. Integendeel. Het plan was inmiddels bij mij opgekomen om dan maar te proberen tijdens het fietsen en lopen weer bij de rest van het team te geraken. Dan konden zij met z’n drieën de eer hooghouden, de tijd van de derde uit het team telt tenslotte als eindtijd, en dan kan ik mooi als een soort ‘back-up’ fungeren en tegelijkertijd mijn eerste ervaringen opdoen. Dat plan werd echter resoluut van de hand gewezen door mijn teamgenoten: we gaan samen T1 uit! Shit….
Dirk stond mooi op tijd voor de deur. Fiets achterop de fietsendrager, spullen op de achterbank en op naar Eijsden. Ik voel me nog best wel moe nadat mijn oudste zoontje twee nachten voor weinig slaap heeft gezorgd vanwege stevige en langdurige hoestbuien (maar gelukkig geen corona). Maar ik heb er wel degelijk enorm zin in. Ook de stemming bij Dirk zit er goed in. Eenmaal aangekomen in Eijsden duurt het niet lang voordat ook Ton en Frank arriveren. Nadat de startnummers en badmutsen onderling zijn verdeeld is er nog ruim voldoende tijd om bij te praten en de spullen in de wisselzone te krijgen. Maar eerst de briefing van de team captains. Hieruit blijkt dat de watertemperatuur ‘precies’ 21,9 graden Celsius is. Er is dus de keuze om mét of zonder wetsuit te water te gaan. Nadat alle spullen op hun plek staan en liggen ben ik naar de waterkant gelopen om toch eens te voelen hoe koud (of warm) het water dan toch aanvoelde.
Aangezien het eerste team over een minuut of vijf van start zou gaan, wij waren pas een half uur later aan de beurt, stonden er een tiental mensen te kijken naar een Punderman die het water voorzichtig inloopt tot zijn middel, vervolgens zijn armen nat maakt, een beetje om zich heen kijkt naar het zwemparcours en een inschatting probeert te maken: wel op geen wetsuit? Vervolgens loopt hij terug naar de kant, bedenkt zich en herhaalt het ritueel nog een keer. Besluit: zonder wetsuit starten. Dit zou later een goede keuze blijken te zijn, helemaal omdat Frank en Ton besluiten met wetsuit te starten en Dirk zonder.
De tijd nadert 11:32 uur. We lopen met zijn vieren richting de startboog bij de waterkant. Ik heb ongeveer een half uur geleden nog een gelletje naar binnen gewerkt en toen meteen twee verpakkingen van hetzelfde spul in de zakken van mijn trisuit gestopt. Hopelijk zitten ze er straks nadat ik uit het water ben gekomen nog in. We blijken precies op tijd te komen en kunnen mooi aansluiten achter het team wat voor ons zal starten. Nadat het team voor ons van start is gegaan lopen we naar de waterkant. Terwijl de speaker doorpraat gaan we met zijn vieren te water om alvast te wennen. Nog één minuut, zegt een official. We praten nog wat met elkaar (meen ik mij te herinneren) en bereiden ons mentaal voor (anders ik wel). Nog dertig seconden, zegt een official. Langzaam nemen we onze posities in aan de waterkant en ik merk dat ook de spanning bij mijn teamleden toe lijkt te nemen. We wensen elkaar veel succes door wat bemoedigende woorden uit te wisselen en onze vuisten op elkaar te zetten (net als vroeger bij ‘Ome Willem’). Nog tien seconden, zeg een official. Het wordt stil tussen ons. Iemand telt af en het startschot klinkt. Het is precies 11:32 uur.
Dirk en Ton nemen het voortouw en Frank zwemt rechts van mij. Eerst besluit ik aan de linkerzijde te ademen maar dan kan ik Frank en de anderen niet goed in de gaten houden. Drie slagen later zie ik Frank aan mijn rechterzijde. Na de eerste tientallen meters lijkt Frank mij in te halen om vervolgens van mij weg te zwemmen. Samen met Dirk en Ton. Een korte aarzeling bij mij volgt: gas erop of eigen tempo zwemmen? Ik denk aan de afspraken die we gemaakt hebben: samen T1 uit! Maar moet ik dan gas geven of juist niet? Ik besluit mijn eigen tempo te zwemmen. Ik heb nog ongeveer 400 meter zwemmen, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer lopen te gaan. Als ik niet aan kan haken in T1 dan maak ik er sowieso gewoon een mooie ervaring van. Nadat ik mijn teamgenoten de eerste boei heb zien ronden lijkt het alsof de afstand niet snel groter wordt. Maar dan voel ik steken in mijn zij op komen zetten terwijl ik op weg ben naar de tweede boei. Nee, hè!? Ik laat het tempo iets zakken in de hoop dat de steken in mijn zij zullen verdwijnen. De steken verdwijnen niet maar worden gelukkig ook niet erger. Doorzetten dan maar. Nadat ik per ongeluk een aantal slagen in de richting van een geel bootje van de reddingsmaatschappij maak in plaats van richting de gele startboog waar ik het water weer uit moet roep ik mezelf tot de orde: alert blijven en op naar T1! Als ik het water uitkom zijn Dirk, Ton en Frank echter in geen velden of wegen te bekennen.
Terwijl ik richting mijn fiets ren probeer ik mijn teamgenoten te zien. De twee campers welke op dezelfde hoogte als onze fietsen staan komen snel dichterbij en nu zie ik ook Dirk, Ton en Frank. Gelukkig! Het blijkt achteraf dat Dirk nog even achterom heeft gekeken toen hij uit het water kwam om in te schatten of ik nog aan zou kunnen haken. Ik bleek kennelijk toch niet zover achter te liggen als ik dacht. Omdat Ton en Frank zich nog van hun wetsuit moesten ontdoen gaf dit precies de tijd die ik nodig had om tijdens T1 aan te kunnen sluiten. De wissel gaat goed en we rennen gezamenlijk met de fietsen aan de hand de wisselzone uit.
Van even bijkomen is geen sprake. Volgens mij zat Dirk als eerste op kop en het gas ging er direct op. Nadat we de eerste paar honderd meter over een betonnen fietspad zijn gedenderd hoop ik dat dit ook meteen de enige meters op het betonnen fietspad zullen zijn tijdens de ronde van circa 6,5 kilometer, welke we overigens 3 keer af zullen leggen. Bij het eerste keerpunt draaien we een mooie brede asfaltweg op en zetten koers in tegengestelde richting. Gelukkig is het mooi weer met weinig wind, het tempo van rond de 40 kilometers per uur liegt er niet om. Na het tweede keerpunt draaien we wederom in tegengestelde richting een geasfalteerd fietspad op welke we tot aan het punt waar we het parcours op- en afgaan goed begaanbaar is. Het eerste rondje moet ik in een ritme komen, het tweede rondje gaat al beter. Ik kan zelfs alweer een beetje praten! Wat direct wordt afgestraft door een tempoversnelling. Pffff…..
Gezamenlijk komen we na drie rondjes over het fietsparcours gereden te hebben terug in de wisselzone. Iedereen rent naar zijn plek toe en de fietsen en overige fietsspullen worden weer op hun plek gehangen en gelegd. Ik heb snelsluitingen op mijn fiets- en loopschoenen dus dat is relatief snel gepiept. Nadat ik mijn zonneklep op mijn hoofd heb gezet heb ik zelfs nog even tijd om een bidon water leeg te gooien over mijn hoofd. Want warm is het! Met zijn vieren rennen we over het gras richting het loopparcours. Dirk voorop, gevolgd door Ton, Frank en tenslotte mijzelf. Het blijkt dat het loopparcours over een soort off-road wandelroute loopt. En niet bepaald vlak is.
Het tempo zit er wederom direct weer lekker in. Maar ik kan het deze keer in eerste instantie goed bijhouden. Nadeel van het oneffen terrein en het daarbij lopen in een groepje is dat je extra goed moet opletten waar je je voeten neerzet. Concentratie is dus vereist! Na ongeveer een kilometer komen we bij een drinkpost. Ik neem een bekertje water en een bekertje sportdrank aan. Die laatste was niet de bedoeling, ik hoopte op 2 bekertjes water. Gelukkig deponeer ik het bekertje water over mijn hoofd en de sportdrank in mijn mond (of in ieder geval een deel ervan) en niet andersom. Na de post probeer ik weer aan te sluiten bij de rest van de groep maar dit valt niet mee. Het pad is inmiddels een stuk smaller geworden en bevat bovendien meer oneffen stukken. Het feit dat ik een gat moet laten vallen van ongeveer 10-15 meter geeft mij direct het inzicht dat ik nu een stuk beter kan zien waar ik mijn voeten neer moet zetten. Ik besluit daarom op deze afstand te blijven en het gat niet veel groter te laten worden. Na 2,5 kilometer ronden we het parcours om weer terug te lopen over dezelfde route. Inmiddels hebben we al een aantal eenlingen en groepjes ingehaald. Dat voelt goed! Met de zon in de rug zie ik vele vermoeide en oververhitte gezichten mijn kant op komen. De afstand tussen mij en de rest van mijn groep blijft nog steeds ongeveer hetzelfde. Na bijna 4 kilometer komen we weer langs de drinkpost. Nu grijp ik wel goed en pak 2 bekertjes water aan. Ook is het pad inmiddels weer breder geworden, waardoor het makkelijker is om naast elkaar te lopen. Ik vind weer aansluiting bij Dirk, Ton en Frank. Voor mij kan de dag al niet meer stuk.
Het geluid van het wedstrijdterrein wordt luider en luider. Dit lijkt als een rode lap op Dirk te werken, want hij gooit er nog een schepje bovenop. Maar hij laat de groep niet uit elkaar vallen! Nadat we over ‘de steen’ bij de ingang van het loopparcours hebben gesprongen ronden we de bocht om de laatste meters richting de finish naast elkaar af te leggen. Wauw, wat gaaf! Met zijn vieren komen we tegelijkertijd over de finish in een tijd van 1:08:28. Dit blijkt uiteindelijk de 19e tijd op te leveren op een totaal van 27 deelnemende teams. Maar wat wellicht nog een grotere prestatie is, is dat wij als een van de weinige teams ook echt als team zijn gefinisht!
Wat een decor om mijn eerste wedstrijd in mee te maken. Nadat in 2020 alle wedstrijden waar ik aan wilde deelnemen werden afgelast had ik mijn hoop echt op 2021 gevestigd. Maar ook in mei en juni werden drie wedstrijden afgelast of verplaatst. Op 10 juli was het dan eindelijk zover, na bijna 2 jaren wachten. En dan ook nog met drie super teamgenoten! Dirk, Ton en Frank: bedankt voor het op sleeptouw nemen!
