Verslag van debutant Martijn van der Klis
De eerste keer
Ik kom het parc ferme binnen gelopen en zoek mijn plek voor mijn fiets. Ik zet deze neer en begin mijn schoenen te wisselen. Tussendoor eet ik 1 hap van een reep die ik eigenlijk met het fietsen mee had willen nemen, maar tijdens de wissel had ik besloten om in trisuit door te gaan. Teveel gedoe zo’n rits in een mijn fietsshirt. Dus na het fietsen van de 40km met alleen een bidon water voelt het goed om een hap binnen te krijgen.
Mijn hardloopschoenen zijn aan en ik ben er klaar voor. Ik ren naar de uitgang en na 10 meter bedenk ik dat ik geen helm nodig heb tijdens het rennen. Snel weer terug, hang mijn helm aan de fiets en ik begin met het loopparcours.
De eerste kilometer is het wennen aan die zwabberbenen. Ik bedenk bij mijzelf dat het toch tegenvalt dat lopen na het fietsen. Maar daarna gaat het beter en ren ik op een rustig tempo door.
Ik ga een hele triatlon doen in 2020, zeg ik tegen mijn familie en vrienden. Of ik weet wat dat inhoud? Ik weet de afstanden, maar echt begrijpen wat het inhoudt weet ik zeker niet.
Stap 1 was een fiets aanschaffen. Ik heb er geen verstand van dus loop bij Luke van Leeuwen binnen in Asten en vertel dat ik een Triatlon ga doen en een fiets nodig heb. Mijn ervaring? Op de fiets? Nul. Ik heb nog nooit op een racefiets gezeten. Na helemaal te zijn opgemeten gaat Luke op zoek naar de juiste fiets.
Op 30 april is de juiste fiets gekocht en kan mijn avontuur beginnen, voordat ik weg mag fietsen uit de winkel moet ik eerst nog even oefenen met het in en uitklikken van de schoenen.
Dankzij onze verbouwing van het huis blijft de mooie fiets nog langer dan een maand in de schuur staan. 16 juni 2019 is dan het eerste moment, het vaderdagscadeau, 2 uur fietsen. Heerlijk vind ik het.
Volgende stap: zwemmen. Na contact te hebben gehad met Rene over wanneer er zwemmen is, word de eerste keer zwemmen een maand later in de Diepsteeckel. Duikbril had ik nog niet dus die werd geleend en daarna gelijk aansluiten bij het zwemmen en we doen gelijk 100 banen voor mijn gevoel. De sfeer voelde gelijk goed bij deze club, een warm welkom. Helemaal na het traditionele ijs eten in Someren.
Na 2 of 3 keer zwemmen kwam het geniale idee om mee te doen met de Triatlon van Helmond. Lekker vlakbij huis, ideaal om mee te beginnen. Dan 1/8ste of 1/4de? Ik heb dat nog nooit gedaan, dus laat ik maar een kwart doen.
Een week voor de race een wetsuit en trisuit kunnen lenen en op de zondag ervoor uitgeprobeerd bij Berkendonk. Als voorbereiding een 1/8ste gedaan en afgesloten met de gedachte dat ik er klaar voor ben.
29 oktober 2019 was het dus zover, mijn eerste Triatlon. Na het afkijken bij Wim hoe ik de stickers op mijn fiets, helm en tas moet plakken, zie ik veel mensen met een mooie plastic bak rondlopen. Dat zag er best handig uit, helemaal toen ik bij mijn plek in het park ferme kwam en zag dat er een plas water was waar mijn spullen moeten liggen. Het kan niet allemaal mee zitten.
Gelukkig wel 2 vuilniszakken mee dus mijn spullen zijn tot en met de wissel in ieder geval droog gebleven.
Na mijn spullen klaar gelegd te hebben, een ronde gelopen om te kijken waar ik erin en uit moet bij het fietsen en rennen. Daarna heel even een moment genomen om te visualiseren hoe de wissel straks moet verlopen. Schoenen check, fiets check. Trisuit aan, wetsuit aan, bril en badmuts op, ik ben er klaar voor.
We staan met de Pundermannen bij elkaar en er word nog even een groepsfoto gemaakt en kort daarop beginnen de vrouwen aan de kwart. Op advies van Wim ga ik nog heel even inzwemmen en daarna staan we klaar voor de start. De toeter gaat en voor mij rennen de doorgewinterde triatleten het water in. Ik ga er achteraan en doe wat mij bij die ene les in Berkendonk is aangeleerd: Zolang mogelijk lopen en daarna dolfijnen door het water tot dat niet meer gaat en dan zwemmen. Heel lang zwemmen en hard. Tenminste voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid. Gelukkig kreeg ik van Wim 10 seconden voor de start het advies om afwasmiddel op mijn glazen te doen, dus als ik dat in mijn wetsuit bij me had, dan had ik dat zeker gedaan. Helaas beslagen glazen dus. Gelukkig niet teveel lopen dwalen door het water maar na 18:29 het water uitgekomen.
Snel naar mijn fiets gerend, helm op, schoenen aan en gaan. Door de aanmoediging van de clubgenoten langs de lijn leverde bij elke nieuwe ronde weer meer energie. Na de tweede ronde begon ik toch te balen van de beslissing om mijn shirt niet aan te doen bij de wissel. Niet vanwege mijn shirt maar vanwege de reep daarin. Maar het is zoals het is, doorfietsen en wanneer je klaar bent kan je eten zoveel je wil, hield ik mijzelf voor. Gelukkig zijn de weergoden ons goed gezind geweest en op een bui na en klein beetje tegenwind, viel dat gelukkig mee. De derde ronde. Mijn enige gedachte is ik ben over de helft. Blijf bewegen. Voor mijn gevoel heb ik elke ronde constant gereden en met een goed gevoel loop ik na de vierde ronde het park ferme binnen.
De trailrun rond het Berkendonk was uitdagend maar zeer mooi om te lopen, Het leek in de verste verte niet op de route die ik de week ervoor had gelopen en verkend, terwijl ik toch echt dacht dat ik toen de juiste route had. In een beheerst tempo heb ik de twee rondes uitgelopen en kwam ik over de finish.
Wat een fijn moment is dat.
Snel warme kleren aangedaan en nog heel even nagenoten bij de finish van deze mooie dag.
In de auto terug had ik maar 1 gedachte: op naar de hele
Lessons learned
Dat de Punderman een hele leuke vereniging is met fijne mensen
Dat de triatlon een fantastisch sport is
Vrijwilligers bij een Triatlon top zijn
Sneller leren fietsen
Toch maar eten op mijn fiets plakken de volgende keer
En vooral blijven genieten
Martijn